Żydzi Dęblińscy Modrzyccy

"Jako lokalny historyk zacząłem się interesować losami Żydów dęblińskich. Penetrowałem ulice i plac Rynku, które nie mogą przemówić. Toczyłem bitwę o pamięć o ludziach, których nigdy nie znałem. (...) Zdałem sobie sprawę, że tu gdzie mieszkam od zawsze, zamordowano połowę miasteczka. Do dziś mieszkańcy Dęblina nie zdają sobie sprawy, że stąpają po placu i ulicach, gdzie kiedyś było getto, gdzie kiedyś kwitło życie w żydowskim sztetlu. Po żyjących przez 100 lat w Modrzycach, Iwanogrodzie i w Irenie Żydach pozostała jedynie przejmująca cisza, zatarte ślady, niewyraźne echo i mgliste wspomnienia. (...) Zrozumiałem, że jeżeli coś zostało zapomniane, nie zostało dostrzeżone - należy to upamiętnić, zamknąć pewien rozdział, by ofiary mogły spoczywać w spokoju. Taka była moja motywacja... Kiedy ma się tego świadomość, zaczyna się działać. To kwestia moralna. Zacząłem szukać w źródłach pisanych, w relacjach i we wspomnieniach śladów naszych Ireńskich Żydów. Kim byli, jacy byli, jak wyglądali, jak się ubierali, jak się modlili - jak żyli? (...) Dzięki tym działaniom nieobecność zamordowanego ludu żydowskiego staje się znów obecna w krajobrazie, w historii Dęblina. Poważnym walorem mojego opracowania jest ściśle łącząca się z tekstem ikonografia w postaci często unikatowych zdjęć. Jest to szczególnie ważne, bowiem "jedna fotografia mówi więcej niż 1000 słów"." - Tadeusz Opieka