Społeczne i emocjonalne funkcjonowanie w przestrzeni życiowej osób w okresie starości

W treściach opracowania monograficznego uwagę koncentruję na przestrzeni życiowej osób w podeszłym wieku w społecznym i emocjonalnym środowisku rodzinnym prokreacji własnych, dorosłych dzieci. Rodzina, mimo wielu kryzysowych sytuacji funkcjonalnych, stanowi dla jej członków, szczególnie dla osób żyjących w okresie starości, grupę społeczną, w której utrwalone są więzi emocjonalne, bliskie relacje oparte na pokrewieństwie, wzajemnej miłości i długotrwałej wspólnocie. Osoby w różnym okresie starości potrzebują kontaktów społecznych, emocjonalnych i fizycznych z rodziną. Dzięki niej mogą zaspokajać swoje potrzeby biosocjopsychiczne. Duże znaczenie, obok rodziny, w jakości funkcjonowania zbiorowości jednostek w okresie życia w starości ma środowisko lokalne. Aktywność kreowana dla osób w podeszłym wieku przez różne podmioty funkcjonujące w środowisku społecznym stanowi istotny obszar podejmowanych działań, które rozszerzają przestrzeń życiową i pomyślność jakości społecznej i emocjonalnej seniorów. Przedstawione w opracowaniu monograficznym treści stanowić mogą pewne źródło do dyskusji i potrzeby reform polityki społecznej wzrastającej zbiorowości seniorów. Zwiększeniu obszaru przestrzeni życiowej i jakości społeczno-emocjonalnej funkcjonowania osób w podeszłym wieku mogą służyć rzeczywiste, a nie pozorne, działania polityki rządowej oraz podmiotów regionalnych i lokalnych, działających dla seniorów, wypełniając zadania optymalizujące pomyślność starzejącego się społeczeństwa. (ze wstępu)