Jak zapomnieć

To powieść pisana w pierwszej osobie liczby pojedynczej. Bez założonej tezy i nachalnej pedagogiki. Autor nie poklepuje czytelnika po plecach, ani nie próbuje się z nim bratać. To byłoby niezgodne z jego przekonaniem, że nikt z nas nie ma więcej niż jednego przyjaciela; o ile w ogóle go ma. Po co facet w wieku 64 lat pisze swoją pierwszą i może ostatnią książkę? Chyba po to, żeby rozliczyć się ze swoimi fałszywymi znajomymi i prawdziwymi wrogami, ale przede wszystkim z samym sobą. Na podstawie swoich błędów próbuje przestrzec innych: uważaj, ta droga jest zła! Prowadzi donikąd! Więc zawróć póki czas. Jest to powieść dla licealistów, tych obecnych i tych 45 lat po maturze. Jedni i drudzy odnajdą tu siebie, swoje rozterki, swoje bez przerwy powracające pytanie: co wybrać? Poza tym, a raczej przede wszystkim to książka o niespełnionych miłościach i spełnionych rozczarowaniach, z których jednak wynika prosty wniosek - warto się nie poddawać i wciąż próbować od nowa, do zwycięstwa. Wierzyć swej intuicji, która potrafi wyczuć smród padliny pod grubą warstwą perfum i ostrzega cię: pod twarzą tego anioła skryta jest ohydna morda diabła. Wszystko przyprawione gęstym sosem humoru bez jakiegokolwiek dodatku poprawności politycznej. [nota wydawcy]