Bunt

Wang, wykrochmalony i śnieżny, rozlewał aperitify. - Za nasze miłe spotkanie po latach - wzniósł kielich ambasador. - Wzięłam pana wtedy za Niemca - powiedziała Dorota odstawiając kieliszek. Smolarz patrzył na nią uważnie. Sekunda milczenia przeciagała się. Czarne oczy dziewczyny skoczyły spod powiek i skoncentrowały się znów na kieliszku. - Mówił pan zawsze po niemiecku, kiedy majaczył pan w gorączce. Gdy pan leżał tam, w tym leśnym domu. Bałam się wtedy niemieckiego języka..." [ z okładki: fragment książki]