Polska zniewolona 1795-1806 zeszyt III-42

Po upadku powstania kościuszkowskiego i trzecim rozbiorze większość Polaków popadła w apatię i przygnębienie. Wszyscy prawie uważali wydarzenia roku 1795 za ostateczne, a sprawę polską za pogrzebaną. Starali się prowadzić normalne życie i nie narażać się okupantom. Niektórzy starali się ratować przynajmniej dziedzictwo kulturalne Polski - w myśl zasady: "zginęli Grecy, zginęli Rzymianie, lecz żyje Homer i Wergili". Była jednak niewielka początkowo garstka ludzi, którzy nie pogodzili się z upadkiem Polski. Ci udali się na emigrację do Francji, najpotężniejszego mocarstwa ówczesnej Europy, skłóconego z państwami zaborczymi. Liczyli, iż w razie zwycięstwa Francji powstaną warunki do odtworzenie Rzeczypospolitej w dawnych granicach.