Oszaleć ze strachu:

Podświadomy strach przed chorobą i śmiercią towarzyszył dziewczynie od najwcześniejszego dzieciństwa - urodziła się w trzy dni po śmierci swojej rocznej siostry - a uaktywnił się, kiedy miała dwanaście lat, a w jej najbliższej i niezbyt licznej rodzinie w krótkim czasie zmarło kilka osób (w tym zaledwie trzydziestoletni stryj). Od tej pory bohaterka obsesyjnie analizowała stan swego zdrowia, doszukiwała się objawów wszystkich dolegliwości, które miewali inni i - czuła się coraz gorzej. Wprawdzie wymyśliła sobie cały szereg czynności magicznych zabezpieczających przed nieszczęściem, ale kiedy u jej młodej wychowawczyni zdiagnozowano złosliwy nowotwór, wszystkie zabezpieczenia przestały działać. Koszmary senne i nieoczekiwane ataki paniki kończące się nawet utratą przytomności doprowadziły coraz bardziej izolującą się od świata zewnętrznego i zamkniętą w sobie bohaterkę do granic wytrzymalości i przemożnej chęci zakończenia tej udręki, bo przecież: "martwy nie może już umrzeć. I nie musi się bać".