Śpiewy historyczne:

Dzieło swe Julian Ursyn Niemcewicz pisał w latach 1808–1810 na zamówienie Towarzystwa Przyjaciół Nauk, którego sam został prezesem w 1827 roku. Pierwsze wydanie trzech Śpiewów opublikowane w 1809 roku ukazało się w nakładzie 1500 egzemplarzy, które zniknęły z rynku w ciągu kilku miesięcy. W związku z tym już w 1818 roku ukazała się kolejna, druga edycja, zaś w 1819 trzecia. Tylko za życia Niemcewicza ukazały się aż cztery edycje, zaś w całym XIX wieku kilkanaście (wg ustaleń badaczy było to co najmniej 16 edycji w okresie 1816-1899). W niektórych z wydań pomijano wybrane elementy, jak np. zapisy nutowe lub ryciny. Szczególnym tego przykładem jest kieszonkowe wydanie, jakie ukazało się w 1852 roku nakładem Jana Sabińskiego w Wadowicach. Śpiewy krążyły także w rękopiśmiennych odpisach. Śpiewy w założeniu autora miały pełnić przede wszystkim funkcję dydaktyczną i skierowany były głównie do młodzieży. Niemcewicz w przedmowie do dzieła wielokrotnie podkreśla ten fakt. Do każdej z pieśni autor dołączył Przydatki, czyli pisane przez siebie komentarze historyczne umieszczające treść pieśni w odpowiednim kontekście. Niemniej istotnym elementem były ryciny, na których przedstawiono sceny opisywane w pieśniach. Całość poprzedzona została Przedmową, w której Niemcewicz wyjaśniał cele i motywy, jakimi kierował się podczas pisania dzieła, a także wspominał o trudnościach związanych z jego publikacją. Interesujący dodatek stanowił słowniczek, w którym wyjaśniono „Wyrazy mniéy dzisiay znane”. Do wydania pierwszego dołączono także listę subskrybentów, dzięki których wsparciu udało się opublikować spiewy. Wśród wielu ważnych dla polskiej kultury osobistości, znalazł się tam m.in. ojciec Fryderyka Chopina, Mikołaj oraz książę Adam Jerzy Czartoryski.