Dzieci naszej dzielnicy

Dzieci naszej dzielnicy” egipskiego noblisty to dzieło tak kontrowersyjne jak „Szatańskie wersety” Rushdiego. Po raz pierwszy powieść ukazała się na łamach jednego z egipskich dzienników w 1959 roku. Po opublikowaniu jej w wersji książkowej Mahfuz został oskarżony o bluźnierstwo. W listopadzie dzieło ukazało się na polskim rynku. „Dzieci naszej dzielnicy” to kilkusetstronicowa alegoria. Czytając ją nie da się nie zauważyć, że silnie nawiązuje do religii.Głowni bohaterowie swoim postępowaniem przypominają takie postaci jak Adam, Mojżesz, Jezus i Mahomet. Natomiast w sylwetce nestora rodu Al – Dżabalawiego odnaleźć można samego Boga; jego posiadłość to niewątpliwie Eden.Tak jak i w Biblii mamy tu do czynienia z wygnaniem z raju, bratobójstwem, miłością i nienawiścią, uciemiężeniem narodu i dziesięciorgiem przykazań.Al-Dżabalawi żyje w bajecznym domu położonym pośród pustkowia, pewnego dnia wyznacza swojego najmłodszego syna na zarządcę, co powoduje bunt najstarszego potomka. Za sprzeciw ojcu Irdys zostaje wygnany poza mury posiadłości. Włóczy się po okolicy złorzecząc ojcu i całej rodzinie, kradnąc i budząc postrach. Namawia swego brata do grzechu – chce aby ten wykradł najpilniej strzeżoną tajemnicę Al – Dżabalawiego.Za namową brata i żony Adham decyduje się na to, zostaje jednak złapany na gorącym uczynku i musi podzielić los swego nikczemnego brata – zatrzaskuje się za nim brama posiadłości.Dwaj bracia, dwie różne postawy. Mimo, iż obu spotkał taki sam los zachowują się zupełnie inaczej. Adham nie rzuca przekleństw tylko w spokoju znosi swój los nie wypowiadając ani jednego złego słowa na ojca.Tak zaczyna się ta paraboliczna opowieść. Na dalszych stronach poznajemy potomków pierwszych wygnańców, ich walkę o wolność swojego narodu, o sprawiedliwość, walkę o powrót do raju.Powieść Nadżiba Muhfaza jest ponadczasowa i uniwersalna. Zawiera prawdy, które aktualne będą dopóty, dopóki na świecie istnieć będzie tyrania i podziały klasowe.