Nie wierzę w powroty

"A więc to prawda! A więc jest we Francji! Ciotka Matylda nie zawsze bredziła! A więc jest nadzieja, że go zobaczę! - krzyczało coś we mnie, a serce tłukło się dalej jak oszalałe. Przez dłuższą chwilę stałam nieruchomo, tuląc kopertę w nie najlepszym gatunku, opatrzoną francuskim znaczkiem. Walter żyje, żyje, żyje... - powtarzałam, nie bardzo nawet zdając sobie sprawę, że wykrzykują to głośno. Znów spojrzałam na zegarek. Był najwyższy czas, żeby opuścić dom Artura. Przypudrowałam nos, przybrałam obojętny wyraz twarzy i oddałam klucz Frau Eweline, dziękując raz jeszcze za opiekę nad rybkami. Zapomniałam na nie nawet spojrzeć." [fragment]