Boża podszewka

„Boża podszewka” Teresy Lubkiewicz-Urbanowicz to znakomicie napisana autobiograficzna saga rodzinna, która przedstawia rozkwit i upadek rodziny Jurewiczów z Wileńszczyzny. Jurewicze z Juryszek od niepamiętnych czasów żyli w tym samym miejscu. W momencie dziania się tej opowieści mieli 100 hektarów ziemi i niewielki drewniany dworek otoczony sadkiem. Nie było to ziemiaństwo, ale drobna, trochę już schłopiała szlachta. Nie stać ich było na salony, powozy i służbę w białych fartuszkach podającą do stołu. Sami pracowali na roli, ramię w ramię, z parobkami i dziewkami folwarcznymi. Jedli to samo co służba, czyli zupę „podkłótkę” i „świńską kaszę” ze skwarkami. Akcja powieści rozpoczyna się na początku XX wieku, wraz z narodzinami najmłodszej, dziewiątej córki Jurewiczów, Maryśki (matki autorki), która do końca życia miała kompleks, że nie była dzieckiem chcianym i kochanym. W rodzinie było poza tym czterech synów i cztery córki, zaś ojciec, Andrzej Jurewicz, był tak jurny, że obłapywał młodsze służące i mieszkające w sąsiedztwie chłopki, do których lubił zachodzić niby to „na bliny”. Większa część „Bożej podszewki” to historia rodziny widziana z perspektywy nadwrażliwej Maryśki. Poznajemy dzieje Jurewiczów na tle wielkiej historii, która co i rusz puka do ich drzwi. Najpierw jest spokojny czas przed I wojną światową, kiedy w Juryszkach życie płynęło tak, jak sto lat temu, a jedynym zgrzytem było to, że litewski ksiądz nie chciał wysłuchać spowiedzi po polsku, potem nadchodzi I wojna, potem wszystko zaczyna się zmieniać, a na zabitą dechami prowincję dochodzą wieści ze świata. Synowie rozglądają się za żonami, córki szykują swoje skrzynie posażne, pakując do nich haftowaną pościel, holenderskie koce i litewskie killimy.