Dziewczyna z szafy

"Dziewczyna z szafy" to najlepszy polski debiut ostatnich lat: film ironiczny i wzruszający, w którym komedia idzie ramię w ramię z melodramatem, a narracyjna swoboda nie wyklucza artystycznej dyscypliny.To opowieść o potrzebie bezpieczeństwa. Bohaterowie Koksa pogrążeni są w tęsknocie. Jednocześnie boją się drugiego człowieka i ran, które może zadać, i marzą o kimś, kto zrozumie ich odmienność. Tutaj każdy jest na swój sposób dziwny. Magda nie lubi ludzi, z dnia na dzień pogrąża się w depresji, spędzając dni zamknięta w szafie, a Tomek zdaje się w ogóle nie dostrzegać otaczającego go świata. Razem odnajdą przyjaźń ľ dziwną więź stworzoną bez słów. W swym profesjonalnym debiucie Bodo Kox tworzy kino rozpięte między komedią i psychologicznym dramatem, między baśnią i realistyczną opowieścią o ludziach zagubionych. W jego filmie jest coś z "Bartona Finka" braci Coen i z komedii o życiowych wykolejeńcach. W rodzimym kinie nie było dotąd obrazu równie sprawnego w przenoszeniu tych filmowych konwencji, świeżego i odważnego w warstwie wizualnej. Kox znakomicie balansuje bowiem pomiędzy melodramatyzmem i ironią, między wzruszeniem a dowcipem.