Lato leśnych ludzi

Lato leśnych ludzi, uważane za najwybitniejszą powieść Marii Rodziewiczówny, należy do kanonu polskiej literatury dziecięcej i młodzieżowej. Opowiada o trójce młodych przyjaciół - Rosomaku, Panterze i Żurawiu spędzających lato w głębokim lesie. Mieszkają w drewnianej chatce nad jeziorem, uprawiają ogród, prowadzą leśne gospodarstwo, wybierają się na wędrówki po puszczy, pomagają zwierzętom. Doświadczonym „leśnym ludziom” towarzyszy młody „praktykant”. Jest to chłopak z miasta, który u ich boku nabiera doświadczenia w życiu w głuszy, zdobywając w ten sposób zaszczytne miano Orlika. Powieść, oparta na autentycznych przeżyciach autorki, jest prawdziwym hymnem ku chwale życia zgodnego z rytmem natury i jej prawami. Jej inspiracją i przesłaniem jest idea, wedle której współżycie z naturą i wspólna praca udoskonalają człowieka, zwłaszcza młodych ludzi. Idea ta przyświeca dzisiejszemu harcerstwu i okazuje się niezwykle aktualna.