Pani Eliza

(...) Pani Eliza (...) napotkała utkwione w sobie spojrzenie młodej kobiety. Może jakaś znajoma? Obejrzała się raz jeszcze. Nie, nie zna tej twarzy, młodej jeszcze i pięknej, ale już tkniętej troską i smutkiem. Kobieta pochwyciła spojrzenie pisarki (...) Ośmielona (...) zapytała: - Czy pani Eliza Orzeszkowa? Pani Eliza cofnęła się nieco w bok i zatrzymała pod ścianą najbliższej kamienicy. - Tak - powiedziała - to ja. Nieznajoma patrzyła przez chwilę na stojącą przed nią drobną postać w wytwornej salopce i małej, futrzanej czapeczce, lekko przysłaniającej wysoko upięte włosy, nieco już przyprószone przedwczesną siwizną. Patrzyła na wyniosłe czoło przecięte ciemną linią brwi, na oczy duże, przenikliwe, mądre i nagle chwyciła rękę pani Elizy w obie swoje dłonie. [z okładki]