Jedźmy, wracajmy

Tematem tej wybitnej książki jest wdzierająca się w beztroskę dzieciństwa groza katastrofy, okrucieństwo wojny, gwałtowne rozpadanie się świata pozbawionego nienawiści i bolesna inicjacja w dorosłość, ale też próba odtworzenia w opowiadaniu obrazu sprzed zagłady, z którego narrator Odojewskiego przenosi w dojrzałe doświadczenie, a więc i w czasy po czterdziestym piątym roku - aż po współczesność, to coś delikatnego i kruchego, co może jest wrażliwością czułego obserwatora, a co okazuje się uporem. Uporem dążenia do rozróżnienia winy od niewinności, prawdy - nawet najboleśniejszej - od jej zaniechania, i uporem pamiętania, ocalającym czas, życie, świat od zatraty i śmierci.