Krzyk

Ta książka o wojnie i rewolucji, o ludzkich przywiązaniach i brutalności losu, o niuansach trudnych ludzkich miłości - do bliskiej istoty, do gniazda rodzinnego, do ojczyzny - przejmująca w swoim wyrazie, wolna od wszelkiego patosu i przesady, mistrzostwem nie ustępuje dziełom głośnych pisarzy tego kraju, przywodzi na myśl zarówno stronice Bunina i Bułhakowa, jak Wasilija Szukszyna. Konstantin Worobiow należy do tych pisarzy radzieckich, do których przylgnęły określenia: "ciemny nurt" i "stracone pokolenie". Jego dzieciństwo przypada na trudne lata porewolucyjne. Po ukończeniu w czasie wojny przyspieszonego kursu dla młodszych dowódców wojskowych znalazł się w okopach pod Moskwą. Nie ominęła go niewola; po ucieczce walczył w oddziale partyzanckim. Trudne lata przeżywał również po wyzwoleniu. Imał się różnych zawodów, był leśnikiem, kierowcą, pracownikiem handlu. "Zawodowo" zaczął uprawiać literaturę w latach sześćdziesiątych.