Przyjaźń duchowa

(...) w okresie tzw. renesansu XII w., który miał duzy rezonas w środowiskach monastycznych, powrócił temat przyjaźni wśród pisarzy cysterskich, tak bardzo wyczulonych na dobro i piękno. Właśnie w tym kręgu powstało wyjątkowe dzieło jednego z największych autorów monastycznych, pozostającego przez długie wieki w cieniu św. Bernarda z Clairvaux, a następnie zupełnie prawie zapomnianego i nigdy do tej pory nietłumaczonego na język polski, Elreda z Ricvaulx. Jego dialog "Przyjaźń duchowa" ("De spiritali amicitia"), inspirowany w dużej mierze dziełem Cycerona "De atuicitia" oraz "Confessiones" św. Augustyna, pozostaje do dzisiaj na gruncie chrześcijańskim pierwszym całościowym i niezwykle interesującym wykładem na temat przyjaźni. Jest też najszerzej znanym utworem opata z Rievaulx. Ten prawie tysiącletni tekst, który przemawia do nas z tak odległej przeszłości, jest dla nas, jak sama przyjaźń, nadal aktualny i poruszający. (z Wstępu)