Dwa brzegi ponad tęczą

Jaką czułą ręką to pisane. Ile troski, mądrości, wiary, pasji. Czytam i czytam do sytości serca. (Anna Maria Jopek) Taką książkę rekomendować P.T. Czytelnikom to czysta przyjemność. Tym bardziej, że książka Ewy Pisula Dąbrowskiej należy do tych, po które dziś sięgam najchętniej, do gatunku non-fiction. Chociaż niezbyt dokładne tłumaczenie - literatura faktu nie zawsze właściwie oddaje sens tej klasy publikacji, w tym przypadku jednak nie ma najmniejszych wątpliwości. Aż nadto trafnie zdefiniowane we wstępie Zdzisława Skroka Kazimierskie uwiedzenie, co do którego nie ma wątpliwości, że jest jednostką chorobową... czyli całkowite zakochanie, olśnienie i oddanie. Jest i po wsze czasy pozostanie faktem. Nie ze wszystkimi stwierdzeniami autora wstępu godzę się równie skwapliwie. Dla mnie, nie jest to bynajmniej lektura, która olśni i zachwyci tylko tych owładniętych kazimierską chorobą. Czarowi tej książki ulegną także wszyscy, którzy podobnie jak jej Autorka kochają swoje małe ojczyzny, nawet kiedy nie są Kazimierzem Dolnym. (Tadeusz Górny - Książki z górnej półki) Jestem pod wielkim urokiem tej książki pełnej wdzięku, ciepła i głębokiej, ludzkiej mądrości. To znacznie więcej niż opowieść autorki o ukochanym przez nią jej rodzinnym od kilku pokoleń, najbardziej w Polsce magicznym miasteczku. Kazimierz jest jej głównym tematem, ale też - a może nawet przede wszystkim - tłem do rozważań o znacznie szerszym zakresie. Składające się na nią, napisane pięknym, prostym językiem, nieraz króciutkie teksty mówią o sprawach wielkich i najdrobniejszych; o codziennych i nadzwyczajnych, o ludziach, zwierzętach i roślinach; o rodzinie, małżeństwie, przyjaźni, miłości i śmierci; o urodzie życia! Gorąco Dwa brzegi ponad tęczą polecam. (Maria Piechotkowa)