Mieć szczęście

Na książkę składają się: tytułowa mikropowieść i dwa opowiadania. Scenerię Mieć szczęście zdominowało widmo krakowskiego szkieletoru, niedokończonego wieżowca, reliktu PRL-owskiej nieudolności. Fabułę tworzą tu dwa sensacyjno-kryminalne wątki, jeden ujęty w piewszoosobową narrację, drugi utrzymany w formie monologu wewnętrznego. W perspektywie historycznej dotyczą one ostatniego okresu tzw. realnego socjalizmu w Polsce, w oparciu o prawdziwe, choć przeplecione fikcją, zdarzenia. Wątek kryminalny osadzony jest w oprawie psychologicznych doznań, niektórym zaś postaciom, autentycznym, zniekształcone zostały nazwiska. W tej mierze można mówić o powieści z kluczem. Tematem drugiego opowiadania są reminiscencje bohatera uwikłanego w splot erotyczno-moralnych przeżyć na tle realiów minionej epoki. Trzeci utwór łączący w sobie również fikcyjną narrację z autentycznymi faktami, koncentruje się wokół osoby wielkiego duszpasterza i twórcy Oaz, ks. Franciszka Blachnickiego, zmarłego w niewyjaśnionych do końca okolicznościach w RFN podczas stanu wojennego.