13 września 1894 roku, urodził się Julian Tuwim, jeden z najp­opul­arni­ejsz­ych poetów dwudziestolecia międzywojennego. Obecnie Tuwim jest kojarzony głównie z wierszami dla dzieci, które uchodzą za klasykę gatunku. Utwory dla najmłodszych to jednak tylko niewielki wycinek twórczości słynnego poety. W dwudziestoleciu międzywojennym współtwórca grupy literackiej Skamander był rozchwytywanym autorem skeczy kabaretowych, tekstów piosenek, a nawet scenariuszy filmowych. Na swojej twórczości zarabiał prawdziwe krocie. Większość czytelników wierszy Tuwima z wielkim entuzjazmem przyjmowała kolejne tomiki wierszy, takie jak “Czyhanie na Boga” (1918), “Sokrates tańczący” (1920), “Siódma jesień” (1922), “Słowa we krwi” (1926), “Rzecz czarnoleska” (1929), “Biblia cygańska” (1932) “Treść gorejąca” (1936). W ankiecie “Wiadomości Literackich” z roku 1935 zatytułowanej “Kogo wybrałbyś do Akademii Niezależnych, gdyby taka akademia istniała?”, Tuwim zajął pierwsze miejsce. Najwyższym osiągnięciem Tuwima – satyryka był napisany w 1936 roku “Bal w Operze”. Pod koniec lat międzywojennych powstały wiersze dla dzieci takie jak “Lokomotywa”, “Słoń Trąbalski”, „Ptasie radio”, “Zosia-Samosia”, które dziś stanowią najbardziej znaną część twórczości Tuwima. Pod koniec życia Julian Tuwim pisał głównie prywatnie i poza obiegiem, raczej do szuflady, jednak nie próżnował zajmując się do końca zbieraniem kuriozów literackich i pisząc tłumaczenia. Poezja Tuwima nie należy z pewnością do najłatwiejszych, uważana jest raczej za jedną z najt­rudn­iejs­zych­, a to z uwagi na występujące tam częste gry słowne, czy też obecność zwielokrotnień znaczeniowych jednego wyrazu poprzez użycie słów innych.
Julian Tuwim zmarł w Zakopanem 27 grudnia 1953 roku.
W tym samym roku i tego samego miesiąca ( 6 grudnia) zmarł inny polski poeta Konstanty Ildefons Gałczyński. Posługiwał się pseudonimem “Karakuliambro”. Największą sławę przyniosła mu seria pełnych absurdu humoresek zatytułowana “Teatrzyk Zielona Gęś”. To tam pojawiły się stworzone przez niego postaci: Piekielny Piotruś, Osiołek Porfirion, Hermenegilda Kociubińska oraz Zielona Gęś. Gałczyński przyszedł na świat 23 stycznia 1905 roku w Warszawie. W 1918 roku autor założył szkolne pismo pod tytułem “Dyscypuł”. To na jego łamach ukazały się pierwsze spośród utworów poetyckich oraz prozatorskich, jakie napisał Gałczyński. W prasie natomiast zadebiutował w 1923 roku, w dzienniku “Rzeczpospolita”. Po latach Gałczyński nawiązał współpracę z takimi pismami, jak: “Bluszcz”, “Prosto z Mostu”, “Przekrój” czy “Tygodnik Powszechny”. Pod koniec swojego życia pisarz ten przygotował parę znacznych form poetyckich, takich jak: “Wielkanoc Jana Sebastiana Bacha”, “Niobe”, “Kronika olsztyńska” czy “Wit Stwosz”. Część z jego wierszy wykorzystano później w kabaretach lub inspirowano się nimi przy tworzeniu muzyki. Współcześnie można znaleźć wiele piosenek z tekstami Gałczyńskiego, na przykład: “Ballada o dwóch siostrach”, “Cóżem winien”, “Liryka, liryka”, “Matka Ziemia”, “Pieśń o żołnierzach z Westerplatte”, “Ocalić od zapomnienia”, “Piosenka o ulicy Sarg”, “Prośba o wyspy szczęśliwe”, “Śmierć poety”, “Pyłem księżycowym” czy “Zaproszenie na wycieczkę”.
Dzieła K.I. Gałczyńskiego i J. Tuwima oraz książki poświęcone ich biografiom są dostępne na wystawie w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Łomży.