Piękna i wciągająca opowieść o cenionej tłumaczce Pazit. Cała historia jest utkana ze skrawków wspomnień jej przyjaciół, rodziny, a także osób, które na jakimś etapie swojego życia zetknęły się z nią. Pazit to córka polskich Żydów, urodzona tuż po wojnie, wychowywana w Izraelu. Poznajemy ją tylko przez opowieści innych osób, bo sama bohaterka skrupulatnie wszystkie "dowody" swojego istnienia zniszczyła. Wielka potrzeba bycia i nie bycia jednocześnie przewija się przez całą opowieść. Ile ludzi, tyle wspomnień i odcieni Pazit, ale wspólnym mianownikiem jest na pewno jej ponadprzeciętna inteligencja, umiejętność słuchania, skrupulatność w pracy i w życiu. To piękna podróż i przyglądanie się czyjemuś życiu, ale to także głos osób, które były pierwszym pokoleniem po Zagładzie. Dzieci ocalałych, którym nie mówiono nic albo bardzo niewiele, ale które były naznaczone strachem i przerażającymi doświadczeniami rodziców. To momentami bardzo trudna i smutna opowieść, ale jednocześnie bardzo wzruszająca. Podkreślić należy sposób w jaki autorka traktuje swoją bohaterkę - czuje się za nią odpowiedzialna, szanuje jej przekonania i zgodnie z jej wolą nie pokazuje jej nam zdjęcia, nie nagina prawdy, nie koloryzuje i wymusza. Piękna literatura