czytałam tą książkę 5 letniemu synowi kilka razy, pomimo że jest dość gruba tak bardzo mu się podobała. Zawiedziony był że było mało obrazków. No i musiałam w niektórych miejscach zmieniać oryginalny tekst bo był zbyt poważny (np. zabicie czarownicy, zabicie wilków itp)

la oderwania od poważnych czytadeł, dla wpadnięcia do studni beztroski z czasów dzieciństwa...dla własnej radości dziecka, jakie jest we mnie....Czarodziej z krainy Oz, którego dosłownie pochłonełam.] • Dorotka mieszka w szarej (dosłownie) miejscowości z babcią i dziadkiem. Szaro, nudno, nostalgicznie. Nawet dziadkowie są szarzy od tego klimatu. Brak tu nawet radości. I pewnego razu niespodziewanie nadciąga huragan i trąba powietrzna porywa domek z Dorotką i Toto w środku (toto to piesek, fumfel dziewczynki). A gdy osiadają na stałej ziemi okazuje się ona być obcą i nieznaną. Samo lądowanie skutkuje zabiciem złej czarownicy, co tylko źle wróży... Ale trzeba szukać drogi, ratunku, trzeba znaleźć kogoś, kto wskaże drogę, coś podpowie...I trafiają na stracha na wróble, który nie ma ....rozumu. Potem spotykają rycerza bez serca, a na końcu groźnego Lwa, ale niestety tchórzliwego. I w czwórkę wędrują do krainy Oz, by odszukać czarodzieja, bo jak głosi legenda przekazywana z ust do ust, potężny Oz da im to, czego pragną. Bo, jak powiedział rycerz: • "po co mi rozum, skoro nie mam serca...?" • na co ripostuje Strach na wróble: • "Po co mi serce, skoro nie mam rozumu?" • a co ma powiedzieć lew, przeraźliwie bojący się król zwierząt? • Jak się jednak w konsekwencji okazuje, wiele kłamstw skrywa legenda, wiele matactwa. wszytsko wychodzi na jaw w kraina Oza, ale nie zrażajmy się do treści, Bo, jak to w bajkach bywa...wszystko się dobrze kończy;) • Wiele mądrych zdań pada w tej baśnio-powieści. • Wiele słów pada z ust niby bezrozumnych istot, ale... czy faktycznie bezrozumnych? bezuczuciowych? odnoszę wrażenie, że są mądrzejsi i bardziej spostrzegawczy niż ludzie. A czy sama bojaźń i strach są złe? Niech każdy odpowie sobie sam;) • polecam