„Nazywam się Latte. Urodziłam się w kraju, gdzie wiosną kwitną jabłonie i marcują się koty. Latem ludzie szukają schronienia przed słońcem w cieniu wiekowych dębów, jesienią dywany szeleszczących pod butami liśćmi szczelnie pokrywają ziemię, a niebo atakuje kasztanami”. Latte jest wrażliwą dziewczyną, która dorasta razem z matką, stroniącą od świata i ludzi. Tajemnicze zachowanie Fi będzie z czasem rodziło coraz więcej kłopotliwych pytań córki. Przeszłość rzuci się cieniem na teraźniejszości Latte i wciągnie ją w historie, które okażą się skomplikowane niczym zapleciony warkocz. Tomczyszyn sprawnie żongluje rozmaitymi konwencjami literackimi, wyzyskując wątek kryminalny, który wpleciony jest w historię rodem z literatury fantastycznej, całość zaś jest opisem tła, obyczajów i środowiska młodych ludzi, którzy wchodzą w dorosłość i muszą po raz pierwszy zmierzyć się z własnymi oczekiwaniami i marzeniami. Rozczarowania idą w parze z sukcesami, opisy współczesnego społeczeństwa z refleksjami związanymi ze sztuką. Powieść jest napisana lekko, czyta się ją sprawnie, magia przeplata się z realizmem, powierzchowność rzeczywistości z głębią świata duchowego.