Tytuł: Król Edyp • Autor: Sofokles • Wydawnictwo: Państwowy Instytut Wydawniczy • Liczba stron: 135 • Sofokles – największy obok Ajschylosa i Eurypidesa tragik starożytnej Grecji. Był także politykiem, dowódcą wojskowym i kapłanem. • Tragedia została napisana uroczystym stylem, który zrobił na mnie wrażenie i w pewnych momentach czuło się grozę. Przeczytanie tego utworu jest pewnym rodzajem katharsis. Doznajemy uczucia litości dla tytułowego bohatera. Czasem czujemy trwogę, bo nie chcielibyśmy cierpieć tak, jak on. • Na Lajosa zostaje nałożona klątwa, która zabraniała jemu doczekania się potomka. Jednak udaje się ją obejść i rodzi się syn – Edyp. Wiedząc, co ma on jemu zrobić, każe go zabić. Nie dochodzi do tego, bo sługa boi się to uczynić. Młody chłopak wychowuje się w innej rodzinie. Jednakże jego losy zostają tak splecione, iż dokonuje czynu, o którym mówiła wyrocznia. Czy ludzie dowiedzą się o tym, co zrobił? Czy da się oszukać los? Odpowiedzi znajdziecie w tej krótkiej lekturze. • Dużym plusem są szkice, które oddają to, co zostało napisane. Okładka jest przecudna! Ja odczytałem ją jako staczanie się człowieka w dół. Mniemam, że na samym dole jest Edyp, a nad nim Bóg. Bardzo duży ukłon dla Antoniego Libera, który spolszczył ten utwór. Wydaje mi się, że oddał to, co chciał przekazać nam Sofokles. Świetnie wykonana robota. • Król Edyp jest tytułowym bohaterem starożytnej książki Sofoklesa. Uwolnił ludzi od Sfinksa, który zadał zagadkę: "Co to za zwierzę, które rano chodzi na czterech nogach, w południe na dwóch, a wieczorem na trzech?", na którą tylko on znał odpowiedź. Po objęciu władzy rządził dobrze. Jednakże ludzie chcieliby poznać, kto wcześniejszego władcę, Lajosa, zabił. Najlepszy z proroków posądza Edypa. Czy robi to słusznie? Czy zabójca dalej może żyć na wolności? • Książka bardzo mi się spodobała. Nie rozumiem ludzi, którzy uważają, że nie powinna być to lektura, choć to jeden z najlepszych dramatów starożytności. Wprowadzenie humoru, intrygi, wielu niewiadomych i ciekawych bohaterów przemawia za sięgnięciem po to dzieło. Faktem jest, że wypowiedzi bohatera nie rymują się, jak na przykład w dziełach Moliera, aczkolwiek jeden tworzył w V wieku przed naszą erą, a drugi w XVII wieku naszej ery. Szczerze polecam ten utwór każdemu.