Główną bohaterką książki Barbary Kosmowskiej jest Andzia. Przed momentem straciła swego ukochanego tatę. Od tamtej chwili jej życie oraz życie jej mamy wygląda zupełnie inaczej. Taty z nimi nie ma i mama nie jest już taka, jak dawniej. Każda z nich jednak stara się walczyć ze swym smutkiem i żałobą na swój sposób, ale cały czas trwając przy sobie, choć często milcząc, a także płacząc. Andzia jednak znajduje kogoś, kto powoli zaczyna wypełniać jej pustkę po stracie rodzica. To nowy kolega z klasy o imieniu Jeremiasz. Okazuje się, że Jeremiasz też ma pewien problem… Między rówieśnikami wywiązuje się coś, co śmiało możemy nazwać początkiem przyjaźni. Wygląda na to, że wszystko powoli, bardzo powoli zacznie wracać do normy, zarówno w życiu Andzi i jej mamy, jak i kolegi z klasy. • Barbara Kosmowska w swej nieco smutnej opowieści próbuje przybliżyć dzieciom temat dotyczący żałoby, po stracie kogoś bliskiego. Zawsze, bez względu na okoliczności są to dla każdego niezwykle trudne chwile. Ale mimo wszystko trzeba iść dalej przez życie i autorka właśnie stara się objaśnić najmłodszym, jak tego dokonać w swoich sercach.

ciekawa lektura

Bardzo interesująca, mądra książka z pięknymi ilustracjami.

W piękny i delikatny sposób poruszony temat śmierci bliskiej osoby i żałoby.

Dziewczynka z parku to piękna i wzruszająca opowieść o żałobie, a przede wszystkim o wychodzeniu z niej. Andzi umiera ukochany tatuś. Dziewczynka i jej mama bardzo cierpią, wszystko dookoła przypomina im o bolesnej stracie. Tata zabrał ze sobą dużo ważnych rzeczy: długie rozmowy, śmiech, smak sernika i wspólne spacery po parku. Dziewczynka próbuje poradzić sobie z nową sytuacją, uczuciami i niezrozumieniem innych. • Zaprzyjaźnia się z Jeremiaszem, nowym kolegą, który ze względu na chorobę musi powtarzać klasę. Chłopiec jako jedyny rozumie Andzię, nie unika rozmów na bolesne tematy. Zbliża ich to, że jemu też jest ciężko, ale wszystkie uciążliwości związane z chorobą znosi bardzo dzielnie. Andzia zdradza Jeremiaszowi pewną tajemnicę. Przed śmiercią tata zapewnił ją, że wróci, że jeszcze się spotkają. Ta obietnica pozwala dziewczynce znieść rozłąkę. Kiedy przychodzi wiosna, w okolicy pojawia się kowalik, ukochany ptak Andzi i jej taty. To dla dziewczynki znak, że tatuś jest przy niej. Z upływem czasu życie Andzi i jej mamy nabiera kolorów... • Moim zdaniem to książka kojące serce, w delikatny sposób pokazująca cały proces żałoby, jej poszczególne etapy i zwycięską próbę pokonania rozpaczy. Choć nasycona bólem i rozpaczą, niesie nadzieję, że świat, nawet po stracie ukochanej osoby, zawsze można odbudować. Ale to już jest inny świat. Dopełnieniem tej jesiennej w duchu książki są ilustracje Emilii Dziubak, które doskonale współgrają z treścią utworu. Nie bójmy się rozmawiać z dziećmi na trudne i bolesne tematy, bo one są częścią naszej ziemskiej egzystencji. • ...-Czyli wszystkie wspomnienia są potrzebne? Nawet te, które bolą? - Andzia spojrzała mamie w oczy. Miały więcej światła i więcej kolorów niż przez całe ostatnie pół roku. • - Te są najważniejsze, bo po nich zostaje się takim małym bohaterem, który sobie poradził z kłopotami.