Dla mnie osobiście „Emma” jest najlepszą powieścią Jane Austen. • Główna bohaterka, Emma Woodhouse, „przystojna, rozumna i bogata, młodsza córka najczulszego i najp­obła­żliw­szeg­o z ojców”, obrała sobie za cel życiowy swatanie przyjaciół. Udało jej się to szczęśliwie ze swą guwernantką, po czym wzięła na cel sierotę o mglistym pochodzeniu, upatrując dla nowej przyjaciółki kandydata najlepszego z możliwych – miejscowego pastora. • Jest tu też pan Knightley – sąsiad i przyjaciel rodziny – traktujący Emmę jak starszy brat. Tak też nasza bohaterka przyjmuje jego częste zastrzeżenia co do własnego postpowania – jak braterskie łajanie młodszej i niesfornej siostry. • Jest też małe miasteczko oraz cała galeria ciekawych postaci. Emma zaś narobi niezłego galimatiasu w dwudziestej pierwszej wiośnie życia. • Wspaniała powieść, pod każdym względem doskonale dopracowana, no i oczywiście zakończona happy endem.

Monotonia życia na wsi potrafi sprowadzić na manowce damę o najlepszym usposobieniu... • Doprawdy nie ma lepszej okazji do znalezienia odpowiedniego kandydata na męża niż wizyta u panny Emmy Woodhouse. Ona zawsze dobrze doradzi i szybko utka sieć, z której niczego nieświadomy dżentelmen już się nie wydostanie. A że wpadnie w nią jeszcze kilka przypadkowych osób, włącznie z samą swatką – tego nikt nie mógłby przewidzieć... (nota wydawcy)