Druga przeczytana przeze mnie książka Arnaldura - i najlepsza. Klimatyczna, wciągająca i niesamowicie intrygująca. Czyta się ją od deski do deski. Rewelacja.

Pierwsza przeze mnie przeczytana powiesc Arnaldura. Po festiwalu we Wroclawiu zdecydowalam, ze tez chce wiedziec dlaczego sie tak zachwycano jego ksiazkami. To nie tylko zbrodnie, to rowniez historie zwyklych ludzi. Rowniez mnie zafrapowala historia ludzi, ktorzy znikneli. Jak tylko skoncze z Erlendurem, poszukam czegos o Inslandii I jej historii.

Jak zwykle bardzo wciągająca, ciekawa książka z interesującymi bohaterami, oryginalną atmosferą i tajemniczą historią.

Książka ciężka. Książka, w której najlżejsze "kawałki do czytania" to te związane z rozwiązywaniem zagadki kryminalnej. Dodają one trochę "oddechu". Reszta to ponury obraz społeczeństwa islandzkiego, zarówno tego sprzed lat jak i współczesnego, pogłębiony dodatkowo naturalistycznym słownictwem autora. Ale takie jednostki i zachowania jak tu spotyka się w różnych krajach. Tyle, że nie spodziewałem się tego w treści, biorąc się za kryminał. • Co jest na plus w książce - interesująco, dwuwymiarowo prowadzona akcja, z ograniczoną ilością bohaterów, która co prawda w pewnym momencie sugeruje nam zakończenie, ale mimo to chce się przeczytać książkę do końca. Czytając ją miałem wrażenie oglądania serialu filmowego - dialogi bohaterów (niektórzy dwuznaczni moralnie) i plastyczne opisy sytuacji bardzo go przypominały - uznaję to za plus. • Na minus - zbyt mało tu możliwości do samodzielnego rozwiązywania zagadki kryminalnej przez czytelnika, brak jakichś głębszych wnioskowań i odkrywania szczegółów (w stylu Herculesa Poirot lub Sherlocka). I jakoś nie mogłem polubić postaci głównego detektywa. A jeszcze sposób opisania i samego rozwiązania zagadki to styl "IKEA". Jest prosto i momentami topornie. W odróżnieniu od pozostałych wątków w powieści, w mojej ocenie ciekawiej napisanych. • Podsumowując - książka o zjawiskach patologii społecznej z wplecionym wątkiem kryminalnym. Nie jest to klasyczny kryminał.