Niezwykle ciekawa i pasjonująca powieść.Talent i pasja bohaterki wręcz "słychać "pomiędzy opisami jej występów.Bardzo polecam.

Ciężki jest los kobiety utalentowanej, zmuszonej do polegania wyłącznie na mężczyznach. Clara Wieck, młodziutka pianistka, której umiejętności potrafiły zachwycić nawet najw­ybre­dnie­jsze­go słuchacza. Uczona i kierowana przez ojca widzącego w niej przede wszystkim pracownika, przynoszącego mu duże pieniądze. Zakochana w Robercie Schumannie, nieakceptowanym w oczach apodyktycznego rodziciela. Oto historia Clary, żyjącej pasją, niesamowicie zdolnej, a równocześnie tęskniącej za szczęściem, jakie daje jej muzyka, gra na fortepianie. • Powieść Beate Rygier została napisana z wielkim rozmachem — czego tam nie ma? Spotykamy elity ówczesnych czasów, samego Chopina, razem z bohaterami podróżujemy po miejscach wykwintnych, mamiących blaskiem, tak często fałszywym. Autorka znakomicie nakreśliła portret relacji panujących między Clarą, jej ojcem oraz ukochanym, relacji pełnych wątpliwości. • Lata mijają, a pewne problemy nadal są aktualne, jak chęć wyrwania spod jarzma toksycznych ludzi, walka nie tylko o miłość, ale też o uczucie swojego jestestwa, gdy każdemu wokół się wydaje, że dokona wyboru rozsądniejszego niż my. • Książkę stworzono w naprawdę piękny sposób, romantyczny, zachęcający do własnych poszukiwań, do jeszcze lepszego poznawania panny Wieck, później Schumann. Nie musicie lubić muzyki klasycznej, aby móc cieszyć się lekturą, aczkolwiek, rekomenduję puszczenie sobie w tle cichutko właśnie kompozycji Roberta Schumanna, dla atmosfery. Już wyżej wspomniałam, niektóre kwestie zostają niezmienione, bez względu na to, w jakich czasach przyszło nam istnieć. Wspaniała opowieść, sądzę, że Clara wielu z Wam stanie się bliska, ona i jej wzruszający życiorys.