Książka wciąga. Oczywiście jest zbrodnia, intryga i nieoczywiste zakończenie. Dodatkowo książka dotyka trudnych tematów dotyczących m.in. przemocy w rodzinie. Czyta się szybko ale pozostaje w głowie na dłużej...

Bardzo dobra książka tego autora

Nie jest to tajemnicą, że książki Chmielarza dzielę jedynie na dobre i bardzo dobre. Tym razem ulokowałabym „Ranę” w tej drugiej grupie, mimo, że książka do łatwych nie należy. Jest to przede wszystkim sprawka ciężkiej tematyki poruszonej w powieści. Sam autor przyznał w jednym z wywiadów, że nie do końca wie czy udźwignął tak trudny temat jakim jest przemoc domowa, nienawiść wobec dziecka, patologia i traumy z dzieciństwa. To chyba jedna z mroczniejszych książek Chmielarza, a na pewno taka, która nie pozostawia wiele przestrzeni na coś poza brudem, obrzydzeniem i ciemnymi zakamarkami ludzkich umysłów. 8/10 • „Rana” to thriller w którym śledzimy losy Klementyny - nauczycielki, która latach tajemniczej czarnej dziury w swoim CV postanawia ubiegać się ponownie o stanowisko nauczycielki w jednym z bardziej prestiżowych szkół na Mokotowie. Po zdobyciu posady bohaterka dowiaduje się o śmierci młodej uczennicy pod kołami pociągu. Sprawę tę na własną rękę bada jedna z nauczycielek, która też niebawem ginie w niewyjaśnionych okolicznościach. Klementyna postanawia przyjrzeć się sprawie razem z niep­rzys­toso­wany­m społecznie uczniem -Gniewkiem, którego niezrozumiała i mroczna fascynacja śmiercią wcale nie pomaga w dojściu do prawdy.

Wciągająca.

Druga szansa dla Chmielarza, po marnym Żmijowisku. Zdania nie zmienię - Rana trochę lepsza od poprzedniej przeczytanej przeze mnie książki, ale znów to samo - nudnawo, słabo związana fabuła, bardzo przewidywalny koniec. Więcej mu szans nie dam.

inna od pozostałych, polecam

Ciekawa i intrygująca,wciągająca..........

Świetna książka 😀. Trzyma w napięciu do samego końca. Zdecydowanie polecam 😊❤️

Autor „Żmijowiska” (niebawem serial w Canal+), to jeden z najbardziej poczytnych i najlepszych polskich autorów powieści kryminalnych o społ­eczn­ikow­skim­ zacięciu. Zdobywca Nagrody Wielkiego Kalibru (2015) i Nagrody Czytelników Wielkiego Kalibru (2019). W tym roku wyróżniony Grand Prix Warszawskiego Festiwalu Kryminału i nagrodą Złotego Pocisku. W swojej nowej powieści coraz bardziej wyrasta na kronikarza naszej współczesności, dla którego kryminał może być obyczajowym lustrem, podsuwanym czytelnikom pod nos. • „Rana” to w gruncie rzeczy powieść obyczajowa o ambicjach piętnowania i opisywania nizin społecznych oraz tkwiących w nich przemocy. Wątek kryminalny jest pretekstem a pisarz rzetelnie opisuje dzisiejszą, ekskluzywną, młodą socjetę, zamkniętą w prywatnej szkole. Pod kołami pociągu ginie Marysia, uczennica prywatnej szkoły, która na tle swoich rówieśników wypada blado: styrani rodzice o mało zasobnym portfelu nie mogliby sobie pozwolić na taką szkołę dla córki, gdyby nie ciężka praca i zdobyte przez ich córkę stypendium. Niebawem ginie nauczycielka polskiego, Elżbieta. Osoba z dość mętną i pogmatwaną historią, a jedynymi ludźmi, których to obeszło jest nowa nauczycielka matematyki, Klementyna Jastrzębska (widma przeszłości nijak nie pozwalają jej o sobie zapomnieć) i prawdopodobnie cierpiący na autyzm, introwertyczny i mrukliwy uczeń, Gniewomir. • Chmielarz pokazuje jak w środowisku młodzieży eskaluje nienawiść, jak błędy i zaniedbania rodziców wypaczają charaktery ich dzieci. Pokazuje, co staje się z dziećmi, których potrzeby nie załatwia się obecnością i rozmową, a jedynie materialnym zbytkiem. Przedstawia ludzi zepsutych pieniędzmi o przytępionych emocjach, którzy w swoich hedonistycznych odysejach pogubili to, co najważniejsze. W tej powieści wszyscy na swój sposób są pokiereszowani, wewnętrznie pogubieni, dotkliwie samotni. A prywatna szkoła z miejsca marzeń naraz wydaje się miejscem koszmarnym, jeszcze bardziej oddalającym młodzież od siebie nawzajem. Chmielarz doskonale pokazuje, że problemy dzieci w znacznym stopniu są problemami ich rodziców, a nie przepracowane traumy, z czasem sprowadzają do parteru i nie ma na nie rady. • Książka mająca aspirację i ambicję opisania jakiegoś skrawka polskiej, nowobogackiej rzeczywistości, pozbawionej skrupułów, gdzie trwa nieustanna pogoń za kolejnymi, często chwilowymi przyjemnościami, mającymi uśmierzyć prawdę o życiu – porwanym na strzępy.