Odgrodzeni to prawdziwa, bolesna i ujmująca książka. Zmusza czytelnika do wielu refleksji, ukazuje życie społeczne całkiem innego kalibru. Uświadamia, że dzieci nie są niczemu winne i nie powinny być wykluczane z kręgów tylko przez wzgląd na rodziców. Ta książka dostarczyła mi jeszcze czegoś, przekonałam się z niej, że warto mieć oczy szeroko otwarte i reagować na krzywdę dziecka, czasami taki maluch pragnie się wyrwać z rodzinnego otoczenia, ale sam nie jest w stanie wiele zrobić. Polecam tę książkę wszystkim! Nie jest to wielkie tomiszcze, a mała książeczka pełna prawdy i niezrozumiałych codziennych sytuacji. • [Link]

"Odporność stanowił indywidualizm, na który potrzeba wielu wyrzeczeń i mądrości." (cytat z książki) • Tytuł bardzo trafnie oddaje treść książki. Powieść mówi o osobach żyjących poza społeczeństwem. Odgrodzeni od i przez ludzi. Odgrodzeni od szans i lepszego życia. • Michał Matuszak opowiada czytelnikowi dwie różne historie. Jednak łączą się one ze sobą. Najpierw poznajemy Eryka. Chłopca, który żyje w rodzinie patologicznej. Młody bohater każdego dnia cierpi coraz bardziej psychicznie. Jednocześnie znieczula się na ból fizyczny. Bardzo szybko dosrasta. Obwinia się o wszystko co dzieje się w domu. Myśli, że wzorce, które obserwuje są normalne. W ten sposób kształtuje się jego umysł. Jego przyszłość. Autor naszkicował bardzo realistyczny portet dziecka zagubionego i samotnego żyjącego w świecie dorosłych. • Kolejną osobą, którą poznajemy jest Sylwia. Kobieta również jest odgrodzona od społeczeństwa. Bohaterka jednak prócz murów metaforycznych ma do przejścia realne mury. Gdy ją poznajemy, odsiaduje wyrok w więzieniu. Pragnie jak najlepiej dla siebie i swojego syna. Doskonale analizuje swoje błędy i zachowania. Sama dla siebie jest psycholoem. Bardzo boi się życia na marginesie po opuszczeniu więzienia. Nie oczekuje wiele, pragnie tylko normalności. • "Odgrodzeni" opowiadają dwie z pozoru różne historie. Przy bliższym poznaniu okazuje się jednak, że są niezwykle podobne. Samotność, życie na marginesie, niezwykła siła psychiczna bohaterów. To wszystko możemy znaleźć w obu przypadkach. • Ciekawy jest sposób pisania Michała Matuszaka. Część pierwsza jest typową powieścią. Część druga ma zgoła inną formę. Składa się z listów, które wymienia bohaterka z autorem książki. Przez taki zabieg część druga wydaje się jeszcze bardziej realistyczna. Na szacunek zasługuje również strona psychologiczna książki. Portrety psychologiczne Eryka oraz Sylwii są niezwykłe pod względem szczegółów. Bohaterowie są bardzo realistyczni i prawdziwi. To wszystko plus tematy, które są poruszane, zmusza do refleksji. • Polecam książkę. Jednak nie jest to książka dla każdego. Trzeba być bardzo dojrzałym i po prostu lubić takie książki. • Moja ocena: ***** • Skala ocen: * nie polecam ** nie moja bajka *** daje radę **** dobra ***** bardzo dobra ****** lotta poleca • www.lottaczyta.blox.pl