Choroba duszy. • Tak ciężko jest napisać dobrą książkę o depresji. Bardzo trudno jest oddać istotę tego problemu, dobrać słowa tak, by czytelnik miał pewną świadomość jak straszną chorobą jest depresja. Bo depresja to choroba, choroba duszy jak nazwa ją Tomasz Jastrun – autor książki „Rzeka podziemna”. I ta właśnie książka jest idealnym przykładem na to, że można napisać coś tak przejmującego, że choć czytelnikowi zamiera serce pod wpływem fabuły, to otwierają się oczy na ważne problemy życia współczesnego. • „Byłem ciężko chory, ale była to dziwna choroba, jakby gniła mi dusza.” • Bohaterem powieści jest dojrzały mężczyzna, który przez trud ciągle pędzącego życia, przez brak wzorców czułości i miłości w okresie dzieciństwa i dojrzewania, przez swoje, często niedobre, nawyki zapada na depresję. Cierpi na stany lękowe. Po odwiedzeniu wielu lekarzy, terapeutów, a nawet zastosowaniu bardziej niek­onwe­ncjo­naln­ych metod leczenia i zażywaniu całej masy leków anty­depr­esyj­nych­ dochodzi do ostatecznego wniosku. • „Nie słysząc siebie, nie zdajemy sobie sprawy, jak bardzo głos jest odzw­ierc­iedl­enie­m duszy.” • „Rzeka podziemna” to książka, która mimo trudnej fabuły (nie mylić z ciężką) ma w sobie ogromne przyciąganie. Bohater jest wykreowany tak, że wzbudza w nas współczucie, ale również i ogromną irytację. Czasami mamy ochotę wykrzyczeć mu prosto w twarz, że na własne życzenie znalazł się w takim stanie, jednak to właśnie jego stan wzbudza w nas współczucie. Autor stara się pokazać nam jak ta wielka gonitwa za ciągle się zmieniającym światem, popełniane świadomie błędy mogą wyniszczyć nawet najtwardszych ludzi. Chodź czasami stara się to pokazać w dość szokujący sposób, bo niektóre zachowania, czy myśli głównego bohatera sprawiają, że niedowierzamy temu co czytamy. Prócz głównego bohatera mamy postacie drugoplanowe, które dopełniają fabułę i wprowadzają do niej małą iskrę pogody. Niestety jest ona mała, gdyż „Rzeka podziemna” to powieść z charakteru ponurych, przy­tłac­zają­cych­ problemem, lecz jej przeczytanie sprawia, że otwieramy oczy na słowo depresja i wszystko co za tym słowem związane. • „A jeśli ktoś się dziwi, że Polska się sypie, to jak się dziwię, że się dziwi. Wystarczy uważnie obejrzeć jedną kroplę, aby dowiedzieć się, jak zatrute jest nasze morze.” • Książka napisana jest dość specyficznym stylem. Język jest prosty, ale ta odmienność stylu sprawia, że możemy książkę odbierać jako trudniejszą w czytaniu. Nie czytamy jej szybko, na odwal się. Musimy zagłębić się w fabule, a styl sprawia, że musimy włożyć w to więcej wysiłku. Jednak jak już załapiemy myśli autora to czytanie staje się łatwiejsze. Jednak polecam skupić się całkowicie na czytanej treści, bo gdy stracimy wątek, ciężko będzie nam zrozumieć sens książki. A sens nie jest jednostronny, czyli depresja. To opowieść o pędzie, zagubieniu, odrzuceniu i odrzucaniu, o miłości i jej braku, o dziwnych związkach, o zmaganiach z potencją, o zaburzeniach lękowych – to i jeszcze więcej. Cała masa trudnych tematów. • „Każda niewiara jest podszyta wiarą, a wiara niewiarą.” • Książka ta może nie jest przeznaczona dla wszystkich czytelników, jednak tych mniej przekonanych zachęcam, by mimo wszystko po nią sięgnęli. To nieco drastyczny wgląd do zniszczonej duszy człowieka. Nie jest to lekka opowieść o sielankowym życiu, dlatego nie każdemu może przypaść do gustu. Jestem jednak zdania, że każdy czasem powinien przeczytać książki bardziej głębsze, ponure i niełatwe, bo „Rzeka podziemna” to nie jest łatwa książka, ale jak się ją zrozumie to staje się czymś głębszym. Polecam.

Tomasz Jastrun – poeta, prozaik, eseista i dziennikarz. W latach 70. i 80. związany z opozycją. Felietonista „Twojego Stylu”, „Newsweeka”, „Wprost”, „Przeglądu” i miesięcznika „Zwierciadło”, gdzie pracuje. Przez wiele lat współpracował z paryską „Kulturą”. W 2008 r. odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W Wydawnictwie Czarna Owca ukazały się jego książki: Gra wstępna, Gorący lód i Kolonia karna.* • Książka opowiada historię człowieka z depresją. Pogrąża się on w niej, nie wie, co dzieje się na świecie, rozpada się psychicznie. Pamięta on czasy stanu wojennego. Coraz częściej myśli o tym. • Utwór ten jest bardzo emocjonalny. Poznajemy przemyślenia bohatera na bardzo różne tematy: wojna, religia, kobiety, mężczyźni, seks… Niektóre komentarze są kontrowersyjne. Fajne jest to, że autor zostawił miejsce na opinię czytelnika. • Narracja jest pierwszoosobowa, dzięki czemu mamy okazję poznać głównego bohatera od wewnątrz. • Autor przedstawia nam go jako osobę, której mamy współczuć, bo choruje na depresję, nie może zrozumieć świata. Ja odniosłem wrażenie, że jest on starym, uzależnionym od seksu egoistą, który ma dzieci, żonę i kochankę. • Niektóre sytuacje przedstawione w tej powieści wstrząsnęły mną. • „Rzeka podziemna” kojarzy mi się trochę z pamiętnikiem, który głównemu bohaterowi ma pomóc z chorobą. Przelewa on swoje wszystkie emocje, obnaża się przed nim, nie ukrywa nic i nie kłamie. Być może jest to pewien rodzaj terapii. Kto wie? • Sięgnij po ten utwór, jeśli chcesz przeczytać o chorobie głównego bohatera, jego mało optymistycznej wizji Polski za kilka lat oraz emocjach mu towarzyszących. • Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca. • Tytuł: „Rzeka podziemna” • Autor: Tomasz Jastrun • Wydawnictwo: Czarna Owca • Projekt okładki: Izabella Marcinowska • Zdjęcie na okładce: Steve Wrubel/ Getty Images • Korekta: Maciej Korbasiński • Wydanie: II • Oprawa: miękka • Liczba stron: 239 • Data wydania: 03.08.2016 • ISBN: 978-83-8015-534-3 • Źródło – okładka książki.