To jest film nie dla każdego - to nadmienię już na początku, bo ten film to film, który trzeba pilnie śledzić i obserwować i czuć go zmysłami, choć te czasem zostają zranione. Temat dotyczy samotnej matki wychowującej dorosłego (niemalże 16-letniego) syna, który swą nadp­obud­liwo­ścią­ i wybuchowością nie jest w stanie normalnie funkcjonować wśród ludzi. Jego agresja jest możliwa do ujarzmienia, co raczej nijak matce nie wychodzi. Częstokroć go prowokuje i podjudza, nie wytrzymuje jego zachowania i atakami wyzwala w nim wszelkie pokłady wstrętu, złości i niepohamowanej brutalności. A ten, przechodząc od jednego ośrodka zamkniętego, do drugiego, trafia do domu matki i tu zaczynają się codzienne schody \"w górę\". Para poznaje sąsiadkę, tajemniczą kobietę większość czasu siedzącą samotnie w domu, nie opuszczającą czterech ścian, mającą kłopoty z formułowaniem słów a nawet całych zdań. I niedługo trzeba czekać by okazało się, że ta trójka razem świetnie funkcjonuje. Ona się odblokowuje mową, odchodzi lęk przed ludzmi. On zaczyna szanować drugiego człowieka, patrzeć trochę inaczej na świat, jaki go otacza... Lecz nic nie trwa bez końca... Zegar odmierza moment tragedii. Film Dolana to coś na miarę kina-niszowego. Głębia jest ukryta po cienką warstwą pozorów, a emocje widza drgają tuż pod powierzchnią skóry.