America Singer jest młodą dziewczyną, która żyje w Illei - państwie powstałym na terenach dawnej Ameryki. W społeczeństwie panuje rygorystyczny podział, który określa, kto należy do jakiej warstwy. Dziewczyna należy do Piątek i chociaż w jej rodzinie czasami jest ciężko, to i tak ma lepsze warunki niż chociażby Szóstki. Z Szóstek właśnie pochodzi jej ukochany Aspen, z którym potajemnie się spotyka i przynosi mu jedzenie. Ich uczucie jest szczere i niezależne od podziałów. America próbuje jakoś poukładać sobie życie, wierząc w lepszą przyszłość. • I wkrótce pojawia się taka szansa w postaci Eliminacji. To coś w rodzaju konkursu, którego celem jest wyłonienie żony dla księcia Maxona z trzydziestu pięciu kandydatek. Dla wszystkich innych dziewczyn zawody te są ucieczką od codziennej szarej rzeczywistości, w której niektórzy głodują, wprost do pięknego pałacu, gdzie wszystkie ich życzenia natychmiast się spełnią. America jednak ma duże opory przed zgłoszeniem się, gdyż to oznacza rozłąkę z Aspenem. Mimo tego, zostaje przekonana przez jego samego i decyduje się wziąć udział w rywalizacji. Kiedy wreszcie spotyka księcia Maxona, zaczyna zastanawiać się, czy życie w pałacu nie byłoby lepsze od tego, które sobie wyobrażała u boku Aspena... • "Rywalki" to opowieść w iście królewskim i wytwornym stylu. Mamy tutaj bowiem rodzinę królewską, sprawującą najwyższe rządy w kraju, pałac jak z bajki i... trzydzieści pięć niedoszłych księżniczek z wielkimi marzeniami. Wszystkie mają duże ambicje i nadzieje, ale tylko jedna z nich może zostać wybrana. Dla większości dziewczyn Eliminacje to również szansa. Nawet jeśli odpadną wcześniej z rywalizacji, ich status społeczny się podwyższy. Między innymi właśnie dlatego w całym kraju młode kobiety zgłaszają się i pragną zostać wybrane do elitarnej trzydziestki piątki. Na pewno mają nadzieję na poprawę sytuacji materialnej swojej rodziny. • Główna bohaterka, America, na początku myśli jednak trochę inaczej. Nie chce brać udziału w Eliminacjach, a zostać z Aspenem. America to silna dziewczyna z charakterem. Nie brak jej odwagi, bo nie raz umie sprzeciwić się wyznaczonym regułom, mimo iż wydają się one nie do złamania. Kocha swojego chłopaka i to uczucie sprawia wrażenie naprawdę silnego pomimo młodego wieku bohaterów. Przyznam, że kiedy tylko pierwszy raz oboje pojawili się na kartach tej powieści, myślałam, że będę trzymać za nich kciuki do samego końca. Niestety, niedługo potem przez pewno wydarzenie mój zachwyt co do tej pary gdzieś przepadł. A potem pojawił się Maxon... • Maxon. Książę Illei. Nie ma doświadczenia w kontaktach z płcią piękną. To dla niego zorganizowano Eliminacje i to on musi dokonać selekcji, decydując ostatecznie, która zostanie jego żoną. Przystojny, znający zasady etykiety i zachowujący się nienagannie. America, jeszcze go nie znając, ma do niego raczej negatywne podejście. Ale kiedy wreszcie go poznaje, przekonuje się, jaki chłopak jest naprawdę. Ich znajomość się pogłębia i choć utrzymują, że to tylko przyjaźń, nie da się nie zauważyć tej chemii pomiędzy nimi. No cóż, nie ukrywam, że do Maxona również zapałałam sympatią. W tej chwili nie mam pojęcia, którego wolę u boku głównej bohaterki, ale mam nadzieję, że rozstrzygną to dalsze tomy. • Początkowo gdzieś w tle pojawia się wątek polityczny, który z czasem coraz bardziej wysuwa się na przód. Okazuje się, że nie wszyscy w państwie są zadowoleni z panującego systemu i pragną go obalić. Co rusz słyszymy informacje o rebeliantach, którzy zaatakowali kolejne tereny. Myślę, że ta sprawa odegra jeszcze kluczową rolę w fabule. • Jeśli już o fabule mowa, to nie mogę oprzeć się wrażeniu, że podobna ona jest do "Igrzysk śmierci", a więc uwielbianej przeze mnie trylogii. Nowy kraj, podział społeczeństwa, Eliminacje, a nawet sama America, która odrobinę przypomina Katniss, to elementy znajome z serii Suzanne Collins. Zarówno "Rywalki", jak i "Igrzyska śmierci" można zaliczyć do powieści dystopijnych, w których występują podobne schematy. Kiera Cass bardzo dobrze poprowadziła jednak tę historię i pod koniec czytania przestałam wreszcie porównywać do siebie obie serie. • "Rywalki" to lektura, która częściowo przenosi nas w luksusowy świat wygód, by momentami zmierzyć się z brutalną rzeczywistością życia w niższych klasach społecznych. Spodoba się nastolatkom, które fantazjują o swoim własnym księciu z bajki. Ta opowieść nie jest może szczególnie wybitna, ale niesie ze sobą kilka ważnych przesłań. Mnie oczarowała i zamierzam sięgnąć po kolejne części, by dowiedzieć się, jak potoczą się losy Americi.

Cała trylogia o Americe jest wybitna. Polecam cieplutko.

Książka bardzo fajna, polecam

Książka bardzo dobra. Dobrze napisana, a fabuła wciąga od pierwszych stron. Nie idzie się od niej oderwać. Tej książki się nie czyta, przez nią się płynie.

Naprawdę najlepsza książka jaką czytałam serdecznie polecam

Książka wspaniała, główna bohaterka zmagająca się z trudnym okresem w jej życiu naprawde dobrze sobie radzi i trzyma swoje zdanie. Autorka tej książki ma naprawdę bogatą wyobraźnię. Okładka przecudowna nie tylko w tym ale także w innych tomach tej serii. Czego tu więcej chcieć? wystarczy usiąść wygodnie na łóżku/fotelu/kanapie wziąć książke i już przenosicie sie za pomocą magi książek do innej rzeczywistości do innego świata. Serdecznie z całego serca polecam przeczytać tą książke🤩

Po przeczytaniu książka nie pozostawia wiele do życzenia. Od początku widać, że America i Maxon są w sobie zakochani, ale nie mają odwagi tego sobie powiedzieć. Dziewczyna pochodzi z biednej rodziny i podczas spotkania z księciem wyznaje mu, że przyjechała do zamku ze względu na dobre jedzenie. Podczas pierwszego posiłku z monarchią, Mer rozkoszuje się ciastkiem truskawkowym, co wykorzystuje młody monarcha zakładając się z nią o to czy jej siostra się popłacze po zjedzeniu tego ciastka. Wygrywa książę i spełnia swój warunek zabierając Amy na spacer do ogrodu. • Książka pełna humoru, polecam.

Kolejna ruda panna, która lubi śpiewać i nie wie, czego chce. Witamy w świecie Rywalek. • To ja może zacznę od ukazania świata Po Końcu Świata. Wprowadzenie do historii jest ukryte i po łebkach. Na początku dowiaduje się o podziale na klasy i miej więcej o obowiązkach przypisanych danej klasie. Później przez całość książki tłuczone jest, że wyjście Trójki za Szóstkę jest passe, i żenimy się tylko w swojej kaście (klasie), chyba, że mezalians i społeczne wykluczenie nam nie jest straszne. Czy ja jestem dzidziusiem albo mam alzheimera, żeby mi o tym wciąż przypominać? Nie. O ósmej klasie dowiaduje się przypadkiem, że to zwykle dzieci z seksu prze­dmał­żeńs­kieg­o, nie mają nic i generalnie wegetują czekając na śmierć, albo kradną, co karalne jest szybszą śmiercią (jaką? nie podali). Tutaj mam pytania, jak choćby takie - czy jak urodzi to od razu biorą zamach i wyrzucają dzieciaka na bruk? Bo z książki wynika, że tak się dzieje. Logicznie myśląc, w tej kaście nie zostałby nikt, albo mało ludzi, a jednak jest najliczniejsza kastą. Ktoś jeszcze do nich należy? Musiałam, CZYTAJĄC, przeoczyć. • Druga rzecz to Rebelianci. Mamy aż dwie pseudo-terrorystyczne grupy, które albo zajmują się uwalnianiem więźniów (brawo, do tej pory uwolnili oszałamiającą liczbę - dwóch), albo mordują ludność (choć trup się ściele niesamowicie, to w książce go nie uraczymy). I NIKT nie wie, o co im chodzi. Są słuchy, że ponoć nie podoba im się porządek hierarchiczny panujący w Illei, ale nie wypowiedzieli się o tym. Jaka jest trudność w złapaniu jednego z przedstawicieli tych bojówek i przepytanie go, tak normalnie, czego grupa zbrojna żąda? Bardzo trudne, czyż nie? Lepiej jest schować się w schronie, trząść, wysnuwać teorie i domyślać się, niż zrobić dobrze zorganizowaną akcję przechwycenia wroga. Ale tak, zapomniałam, to NIE JEST ważne w tej książce, Eliminacje są ważne. • Ostatni przytyk z tej kategorii - język. Narracja w pierwszej osobie już mi nie straszna, choć na tym trochę traci książka. Nie lubię i nie jestem przyzwyczajona do "słodkich skrótów". Ta część naszej anatomii, w której mieszczą się jelita, żołądek i wątroba u osób dorosłych nazywa się brzuch, nie brzuszek. Ludzie mówią, że coś jest miękkie, nie miękusie. I nie śliczniusie, ale śliczne. Żeby to było kilka razy na całą powieść, ale tego jest więcej... • America. Oczywiście, patriotycznie zacznijmy, a co tam, za to daje plusa. Za charakter już nie. Dziewczyna nie chce ewidentnie wyjść za Księcia, ale poddaje się poborowi i jedzie do pałacu na eliminacje. Później, pomimo iż równie dobrze mogłaby zrezygnować i wspierać go w wyborze przyszłej żony stojąc z boku, ona nadal zajmuje miejsce w gronie narzeczonych. Dlaczego? Dla jedzenia. Bo jest dobre. Cóż, i mi zdarza się rozpływać, chwaląc sobie to, co mam na talerzu, ale nie jestem na tyle zwichrowana, by stara się o rękę kogoś tylko dlatego, że zaoferuje mi dobrze żarcie. A potem pojawia się Aspen i tutaj już mamy Harlequin w czystej postaci. Maxon czy Aspen? Aspen czy Maxon? Tego i tego maca, tego i tego całuje, ma wyrzuty sumienia, bo obu całuje, a w końcu tego tomu stwierdza, żeee ... no właśnie. Dziewczyna sama nie wie czego chce, a ja w tej chwili chcę doczytać tę książkę i rzucić w kąt (choć muszę ją oddać do biblioteki. Dobrze, że nie kupiłam jej, bo bym wydała kasę na darmo). • Maxon jest księciem jak się patrzy - maniery, maniery, maniery. I oczywiście brak wiedzy na temat tego, co się w kraju dzieje oraz ignorancja jego pomysłów ze strony króla. Jeśli ten człowiek na zając tron, logicznym jest, aby dobrze poruszał się w obszarach wiedzy na temat Illei, a tutaj mamy topiącego się pijaka w jeziorku. A, i też unika spotkań sprawozdawczych, bo są nudne. Ty też jesteś nudny, nijaki, książę. • Aspen... właściwie to w książce go nie za wiele jest. Ami kreuje obraz brata odpo­wied­zial­nego­ za rodzinę, człowieka twardego, dobrego, ale też mającego czułą stronę. Ja widzę napalonego i niez­aspo­kojo­nego­ chłopca, który z chęcią doprałby się do niej, no ale nie mają nadal ślubu. Jego tłumaczenie czemu obściskiwał Brennę jest komiczne. Śmieszniejsze to, że Ami mu uwierzyła! Po tym, jak ją rzucił. No proszę was... • Reszta ludzi to tło, a szkoda, bo dałoby się coś z nich wydusić. Rywalizacja o księcia przypomina konkurs pieczenia ciasta, takie są "emocje". Jedynie Celeste zdaje sobie choć trochę sprawę ze stawki o która dziewczyny grają. Maxon będzie królem, więc zostaną królową, panią Illei i z tego tytułu będą mogły robić wszystko, a jak nie, to bardzo dużo. I jak o to walczą? Pfff... To nie kółko różańcowe, żeby nawzajem się wielbić i chwalić, to rywalizacja o tron! Spiski i knowania są bardziej na miejscu, działania Celeste i zawoalowanie pchnięcie ku złamaniu regulaminu, a nie zabawa w przyjaciółki po dwóch dniach. Swą drogą nielogiczne są konsekwencje złamania regulaminu. Maxon wyrzuca jedną z dziewczyn za to, że coś złego powiedziała o Americe. Ale jak ona sama mówi mu, co Celeste zrobiła jej, to ten drze na nią ryja, że nie chce tego słuchać, że wyolbrzymia i to on decyduje o wszystkim. No ludzie... Pisze w prawie: "ataki fizyczne i psychiczne powodują wyeliminowanie kandydatki", ale chyba to tylko po to, by kartkę zapełnić. • Jest jeszcze więcej smaczków w tej historii. Czy warto przeczytać? Oj, jeśli macie DUŻO wolnego czasu, nie ma pod ręką ciekawszej historii, to tak. Ja mam mieszanie uczucia - fakt, chapnęłam te +300 stron w dwa dni (naprawdę szybko się czyta), jednak historia jest zbyt płytka i sprowadzona do zabawy, nie rywalizacji o tron. Czy przeczytam dalszy ciąg? W bibliotece jest, ale musiałabym naprawdę nie mieć nic do czytania, żeby po niego sięgnąć.