Całkiem ładna, ale niezbyt uniwersalna historia o życiu jako takim. Obrazy mówią wiele, właściwie wszystko. Oszczędne słowa autorki można potraktować równorzędnie z obrazem, albo całkiem zignorować. Tego typu picturebooki raczej nie wywrą pozytywnego wrażenia na odbiorcy, który nie przepada za podążaniem za refleksjami autora w narzuconym rytmie.

Jedna z najbardziej urzekających książek, jakie dotychczas miałam w rękach i jaką czytałam. • Niesamowita zarówno w skromnym tekście- zebrane w spójną całość zajęłyby pewnie jedną stronę - jak i w ilustracjach. Każda strona jest w 100% zamalowana, co druga ma linię, dwie jakiegoś zdania i połączenie tych dwóch elementów ze sobą - obrazu i tekstu, zapatrzenie się w szczegóły tych obrazków, w których wychwytuje sens i głębię sprawia, że siedze otumaniona. otacza mnie aura zachwytu, niesamowitego uduchowienia. Jakbym została wpuszczona do raju. Otaczają mnie kolory, detale, radość... • Jest to historia o nas. Jest czas dzieciństwa i słodki syrop z mleczy spływający po dłoniach. Jest beztroska. Potem dorastanie i bunt przemieszany z łagodnością. Potem dorosłość i zakochanie, które trwa lub kończy się rozwodem, bo sami się wycofujemy z walki o uczucia. I starość nadchodzi nieproszona i samotność. Ciało obwisłe, mapa przeżytych lat, trudów, operacji...skóra już szorstka. Człowiek czeka na śmierć ALBO RADUJE SIĘ tym czasem, jaki mu jeszcze pozostał. I co z tego, że sam? Skrzydła można uszyć, doczepić. Usta pomalować, włosy uczesać w frywolne loczki. Założyć piękną, drogą biżuterię, kolorowe ciuchy. I uśmiechać się. Uśmiechać do tego świata. Do czarodziejskiej starości. Do ptakow rano siedzących na parapecie. Uśmiechać się w sobie i dla siebie. • Ta książka jest niebywałym znakiem, dowodem, że człowiek i życie to dar zawsze piękny i zachwycający. Że to szczęście móc żyć. • Najpiękniejsza powieść jaką w życiu czytałam.