Nie da się zrozumieć współczesnej Rosji bez poznania fenomenu popularności wśród jej mieszkańców byłego kagiebisty Władimira Władymirowicza Putina. Nie da się zrozumieć autorytarnych rządów samego Putina bez poznania przeobrażeń społecznych w Rosji po upadku Związku Radzieckiego. Barbara Włodarczyk z mistrzowską precyzją, bez zbędnych analiz politycznych rozpracowuje oba zagadnienia. Rozmawia zarówno z przedstawicielami władzy, jak i jej krytykami z Moskwy czy Petersburga, z dziennikarzami, artystami, studentami. Najciekawsze są jednak rozmowy z mieszkańcami ,,głubinki", czyli rosyjskiej prowincji. Podoba mi się bezpośredniość Włodarczyk w zadawaniu pytań: ,,dzień dobry, jak wam się tu mieszka", ,,za co lubicie Putina", ,,dlaczego uważacie, że aneksja Krymu była dobra dla Rosji". • Po lekturze tego zbioru reportaży można lepiej zrozumieć wszystko to, co się teraz dzieje w Rosji. Wiedza ta jednak poraża i wprowadza w stan głębokiego zadziwienia, a w kontekście wojny z Ukrainą jest wręcz przerażająca.

Zbiór reportaży Barbary Włodarczyk – doświadczonej reporterki, wieloletniej korespondentki Telewizji Polskiej w Moskwie. Autorka poszukuje odpowiedzi na pytanie o istotę szalonej miłości, którą niektórzy Rosjanie i Rosjanki darzą swojego prezydenta Władimira Putina. Czytając tę książkę jesteśmy zabierani w podróż po Rosji, przemierzamy ją wzdłuż i wszerz. Spotykamy ludzi z różnych grup społecznych, zarówno oligarchów, jak i zwykłych ludzi mieszkających na prowincji. Co bardzo ciekawe, spotykamy też samego Putina. Autorka relacjonuje swoje bezpośrednie spotkanie z prezydentem. W reportażach widzimy bardzo złożony obraz rosyjskiego społeczeństwa. ”W Moskwie od lat krąży taki dowcip: Francuz ma żonę i kochankę. Kocha kochankę. Żyd ma żonę i kochankę. Kocha mamę. Rosjanin ma żonę i kochankę. Kocha …Putina” (z opisu autorki na okładce). Wielkim atutem książki jest prosty, komunikatywny język, opowieść snuta w tonie żartobliwej anegdoty. Czyta się ją świetnie. To przykład bardzo dobrej literatury faktu. Polecamy. • ~EF

Bardzo dobra lektura, czyta się szybko i tylko oczy otwierają się coraz szerzej na myśl o tych ludziach: jak można...