• Dlaczego ludzie pielgrzymują do miejsc świętych? Co powoduje, że ponoszą trudy wędrówki, godzą się na spartańskie warunki? Każdy, kto podejmuje się tego, ma z pewnością swoje osobiste powody. • Andrzej Kołaczkowski-Bochenek rusza jednym z najstarszych szlaków pielgrzymkowych Europy jako turysta, choć przyznaje, że w ankiecie podaje duchowe powody swej wędrówki. Czyżby już u początków drogi przeczuwał, że po 50 latach ateizmu „spotka Boga”? Czytelnik nie znajdzie jednak w książce „Nie idź tam człowieku” podniosłego nastroju związanego z przebudzeniem duchowym autora. To raczej dziennik podróży, prosty zapis wędrówki Camino de Santiago. Kolejne etapy drogi, opisy mijanych miejsc, spotkanych ludzi. Niedogodności związane z brakiem haków czy stołków w kabinach prysznicowych. To problem, który będzie się przewijał w całej książce. Jeden z wielu oczywiście, bo takich ważnych, choć z pozoru błahych spraw będzie w trakcie pielgrzymowania bardzo dużo. Ot chociażby, czy uda się w kolejnym refugium (schronisku) zrobić pranie i czy pogoda pozwoli, by wyschło. • Sporo miejsca poświęca autor warunkom pogodowym, sprawom wyżywienia, noclegów. Opisuje też relacje z ludźmi- przyjacielskie w większości i braterskie, choć drogę do grobu św. Jakuba przebywa się raczej samotnie. To coś zupełnie innego niż nasze polskie zorganizowane i dokładnie zaplanowane pielgrzymki. Na Camino spotykają się ludzie różnych narodowości. A. Kołaczkowski-Bochenek dzieli ich na kategorie w zależności od tego, jaką przeczytali książkę: HapeKerkelinga, Paulo Coelho, Shirley Mac Laine. Są jeszcze ci, którzy nie przeczytali żadnej z nich. Zdążający do grobu św. Jakuba wiedzą, że mogą liczyć na siebie w razie potrzeby. Jeśli ma się dwie pary skarpet, to jedną z nich można przecież pożyczyć. • Czytając „Nie idź tam człowieku”, ma się możność wzbogacenia wiedzy o Hiszpanach, dla których pielgrzymi są z pewnością źródłem dochodów, ale i czymś zupełnie naturalnym i oczywistym jak element krajobrazu. Miejscowi, widząc pielgrzyma, odruchowo wskazują ręką kierunek drogi, bo choć znak muszelki jest powszechny, bywa, że można się zagubić. • Książka może być pomocna dla tych, którzy wyruszą do Santiago de Compostela. Są w niej podane ceny noclegów, jedzenia, praktyczne rady... Te jednak są w każdym przewodniku, gdzie pewnie dokładniej można dowiedzieć się o tym, co czeka pielgrzyma. Co zatem jeszcze proponuje czytelnikowi Kołaczkowski-Bochenek? Czy zachęca go do drogi? Co z tym przewrotnym „nie idź tam człowieku”? W katedrze autor wyspowiada się, będzie uczestniczył w mszy. Napisze: „Schodzę po schodach, by stanąć przed świętym, który mnie tu wezwał, mimo iż na początku tego wezwania nie słyszałem”. • Czyli „idź tam człowieku”, na pewno twój wysiłek przyniesie owoce - tak zdaje się mówić do czytelnika autor. Warto przeczytać jego książkę, choć mogą czasem nużyć i denerwować w sumie mało odkrywcze uwagi o współczesnym społeczeństwie czy ekologii, nudne niekiedy dygresje i momentami drażniący dydaktyzm. • „Nie idź tam człowieku” to jednak dobry punkt wyjścia do zainteresowania się historią sanktuarium św. Jakuba i pielgrzymek do tego miejsca, których początek sięga 960 roku.

Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego
Dotacje na innowacje - Inwestujemy w Waszą przyszłość
foo