Próbując określić, co stanowi temat omawianej książki, można się pokusić o stwierdzenie, że to historia pewnej znajomości, która przerodziła się w coś więcej – w przyjaźń. Ta, jak wiadomo, nie przydarza się każdemu. Kryniccy jednak doświadczyli od losu tego daru, co więcej, zechcieli się nim podzielić z czytelnikami – „podając dalej niebotyczne pismo obłoków”. I tu dochodzimy do prymarnego aspektu publikacji, czyli do jej warstwy wizualnej, na którą składają się faksymilia i reprodukcje tytułowych listów, karteczek i wyklejanek autorstwa Szymborskiej. Te bowiem, w prywatnej mitologii poetki, jawiły się jako fizyczny nośnik pięknej – wręcz poetyckiej – więzi, zaistniałej między autorką „Wołania do Yeti” a rodziną Krynickich.