O czym jest "Dukla"? W zasadzie o niczym, nie ma tu fabuły, nie ma historii. Osią dla wszystkich opowiadań jest Dukla, do której autor wciąż powraca. • "Od dawna wydaje mi się, że jedyną wartą opisu rzeczą jest światło, jego odmiany i jego wieczność" Dukla to fascynacja światłem. Opisywany przez autora świat jest w ciągłym ruchu, raz jest, by za chwilę zniknąć. Światło wydobywa je z niebytu. • Światło i niewielkie podkarpackie miasteczko stają się punktem wyjścia do rozważań o pamięci. • Stasiuk skupia się na teraźniejszości i niczym fotograf, którego narzędziem nie jest aparat, a słowa potrafi opisać światło, uwiecznić te obrazy, jak na fotografii. • Andrzej Stasiuk to czarodziej, malarz, w przypadku "Dukli" niezwykle utalentowany fotograf. W jego opowieściach o zwyczajnym życiu, przeciętnych ludziach i miejscach potrafi wydobyć na światło dzienne piękno, ukazać ich jasną stronę, której my często dostrzec nie potrafimy. • W tej prostocie przekazu jest chwila na refleksje, nostalgię, zmysłowość, przepełniona poezją, która tkwi w języku. • "Dukla" zachwyca lucyferycznie skrzącym śniegiem, powietrzem jak zimny atrament, światłem barwy roztopionego srebra, łąkach ciężkich i lśniących jak rtęć. "Dukla jak memento, jak mentalna dziura w duszy, klucz nie do podrobienia i duch porośnięty migotliwymi piórkami realności. Dukla warta litanii". Lektura, która pochłania bez reszty. • Marta Ciulis- Pyznar

Przynajmniej raz w roku - obowiązkowo!