W świecie literatury nierzadko zdarza się, że literatura młodzieżowa wypada na pewnych polach o wiele dojrzalej niż powieść, tak zwana, „dla dorosłych”. W przypadku „Anonimowych heretyków” mamy do czynienia z książką, która w poruszający, a zarazem dosadny sposób porusza tematykę dojrzewania, znajdywania własnej tożsamości, buntu i walki o własne przekonania. Bohater tej opowieści ma prawo czuć się osaczony – mimo bycia zadeklarowanym ateistą, zostaje zapisany przez rodziców do szkoły katolickiej; znikąd nadziei, że znajdzie bratnią duszę, która pozwoli mu poczuć się chociaż odrobinę mniej samotnym i wyalienowanym. Z czasem znajduje jednak innych uczniów, którym także nie odpowiada linia nauczania… To poruszająca i ważna książka dla wszystkich, którzy szukają swojej tożsamości i chcą nauczyć się, jak być sobą, nawet gdy otoczenie zdaje się temu nie sprzyjać.

Sied­emna­stol­etni­ Michael żyje od przeprowadzki do przeprowadzki. Tym razem trafia do ostatniego miejsca, w którym chciałby się znaleźć. Jest zagorzałym ateistą i właśnie rozpoczyna naukę w katolickiej szkole. Chłopak czuje, że w konserwatywnym środowisku Św. Klary nie znajdzie nikogo podobnego do siebie, lecz dość szybko trafia na Anonimowych Heretyków. To tajne stowarzyszenie zrzeszające wyrzutków i niedopasowanych. Avi jest żydem i gejem, Max – unitarianinem uniwersalistą, Eden – praktykującą poganką, a Lucy jako feministka planuje zostać księdzem. Wszyscy akceptują siebie wzajemnie i starają się po cichu przetrwać. Michael przekonuje Anonimowych Heretyków do buntu i rozpoczęcia kampanii przeciw sztywnym zasadom i wszechobecnej w szkole hipokryzji. Poruszająca powieść o dojrzewaniu, przyjaźni i odkrywaniu wiary. Dla nastolatków poszukujących siebie i własnej tożsamości.