Guzel Jachina w swojej najnowszej powieści „Eszelon do Samarkandy”, rozgrywającej się sto lat temu w Związku Radzieckim, dotyka zbiorowej traumy i opisuje czasy, w których jednocześnie można być katem, ofiarą i zbawcą. W śladach przeszłości w toczącym się na kartach książki horrorze głodu, boleśnie dotykającym dzieci autorka przesyła nam pozytywne przesłanie o dobrej stronie człowieka pisząc o cudzie dobra i współczucia. Przeczytałam wszystkie książki przetłumaczone na j.polski. To moja najbardziej ulubiona pisarka.