Niewielka objętościowo, poruszająca reporterska opowieść o przemijaniu, pamięci i sztuce żegnania się ze światem. Angelika Kuźniak oddaje głos starszym i młodszym, którzy od dawna starannie obmyślają, w jakich ubraniach położą się do trumny, jaka ona będzie, kto przyjdzie ich pożegnać, co najbliżsi dadzą im w ostatnią drogę. Projektują własne odchodzenie, ale tak naprawdę opowiadają o życiu – o wojennych miłościach, o nadal żywym bólu po stracie, o relacjach z sąsiadami, o sprawdzonych ziołach na dolegliwości. Dzielą się swoimi przekonaniami i tym, w co wierzą. Historie kolejnych bohaterów autorka przeplata znalezionymi w zeszycie babki fragmentami pieśni pustonocnych, śpiewanymi dawniej przy zmarłym jako część rytualnego pożegnania. Z opowieści Kuźniak wyłania się gorzki obraz tego, jak na przestrzeni lat zmieniał się nasz stosunek do śmierci – jak poprzez kulturę masową żyjącym w zgiełku i pośpiechu ludziom wpaja się obraz życia bez śmierci, a jej temat budzi dyskomfort lub popłoch. „Soroczka” jest poetyckim zapisem socjologicznym, który stara się uchwycić istotę tego, o czym coraz częściej boimy się rozmawiać.