Zapewne niejeden z Was miał czasem dość miejskiego zgiełku, codziennych problemów i rutyny za biurkiem w pracy. Gdy sterty papierów leżących przed oczami rosną do niebotycznych rozmiarów, zaś tułaczka miejskimi środkami transportu staje się nie do zniesienia, umysł mimowolnie poczyna uciekać do otwartych przestrzeni pełnych nieokiełznanej przyrody, świeżego powietrza i spokoju. Nic zatem dziwnego, iż niektórzy w wolnej chwili udają się na łono natury, by choć na weekend zaczerpnąć oddechu i nabrać dystansu do rzeczywistości. Bohaterka "Dzikiej drogi" również wybiera się w podróż, jeno na znacznie dłuższy okres, w dodatku z poważniejszych pobudek niż rutyna i wypalenie zawodowe. Tak czy inaczej, na odbiorców filmu czeka kawał interesującej przygody przepełnionej refleksją i zadumą. • W telegraficznym skrócie: spokojne, melancholijne kino skłaniające do przemyśleń nad własną egzystencją; imponujące krajobrazy niczym z widokówki cieszą oko; film nie przynudza dzięki naprzemiennie serwowanym wątkom z przeszłości bohaterki oraz ciekawym osobom poznawanym podczas pieszej wędrówki; porządne kino bez fajerwerków.