Żałoba jest zdrowym procesem ochronnym, lecz jednocześnie przeżyciem osobistym, prywatnym. Żałoba jest także przejawem urazu tych obszarów mózgu, które regulują uczucia. To jego neur­opla­styc­znoś­ć pozwala na uzdrowienie emocjonalne i rozwój pourazowy. • Autorka – będąca neurologiem – opisując swoje doświadczenia po śmierci męża, ukazuje dwa okresy żałoby – pierwszy, ostry, w którym osobę cierpiącą chronią mechanizmy obronne, i drugi – okres pracy nad przywróceniem równowagi. Autorka podkreśla, żeby dać sobie i innym prawo do przeżywania żałoby we własnym tempie. Opisuje zachowania, które mogą niepokoić a są w żałobie normalne (powszechne) jak: smutek, samotność, dezorientacja i utrata własnego „ja”, nieuwaga, wizualne pomijanie (niedostrzeganie przedmiotów znajdujących się blisko), problemy ze snem, dziwne sny związane ze zmarłą osobą, błądzenie myślami, trudności związane z życiem codziennym, rytuały, zwiększona podatność na choroby. • Pokazuje pracę nad sobą w drodze do odbudowy (szczególnie poleca pisanie dziennika i jego późniejsze czytanie). Podkreśla, że trzeba wybaczać sobie pomyłki i cofanie się na tej drodze. • Niestety, w książce zdarzają się niekonsekwencje i niejasne fragmenty. Trudno stwierdzić, czy wynikają one z niedoskonałości oryginału czy z niedoskonałości przekładu. • Warto jednak poświęcić czas na lekturę – nikt nie uniknie przecież cierpienia utraty (śmierć w rodzinie, rozwód, strata pracy). To książka dająca podstawy wiedzy z zakresu neurologii na temat tego, w jaki sposób stres emocjonalny i funkcje umysłu, mózgu i ciała są ze sobą powiązane. Dzięki tej wiedzy i relacji osobistej autorki – nadzieję każdemu przeżywającemu żałobę na powrót do normalności, choć będzie to normalność inna niż ta sprzed utraty. • JC