Bardzo dobra książka, godna polecenia ! Zachwyca pod każdym względem. Początkowo trudna do przyjęcia forma narracji bez dialogów, wciąga czytelnika z każdym kolejnym zdaniem. Bardzo realistycznie przedstawione losy bohaterów na tle Polski w czasach PRLu, bez oceniania, bez komentowania epoki. Autentyzmu dodaje fakt, że autorka urodzona w Wałbrzychu, wśród tamtejszej ludności, realnie oddaje obraz i klimat miejsca. „Piaskowa Góra” to saga rodzinna przedstawiająca losy 3 pokoleń kobiet. Mężczyźni z nimi związani, są jednak tylko tłem dla silnych osobowości pań. • Książka o kobietach, dla kobiet, czyta się jednym tchem i z niecierpliwością czeka na dalsze losy bohaterów.

Wspaniała! Po jej przeczytaniu ma się ochotę na więcej

Joanna Bator opisując losy czterech kobiet , Dominiki jej matki Jadwigi, oraz jej babć Haliny i Zofii stworzyła niezwykłą sagę, osadzoną w realiach Wałbrzycha z lat 70-tych, 80-tychi 90-tych, sięgającą do czasów wojny. Opowieść o losach tych kobiet, jest również spojrzeniem na Polskę tamtego okresu, historię powojennej Polski i na mentalność Polaków. • Atutem jest niewątpliwie język powieści. Prosty, bez upiększeń i różny w zależności od postaci. Elegancki i mądry, gdy opowieść dotyczy inteligenckiej części postaci, niedbały, dosadny, momentami wręcz prostacki w przypadku opowieści Jadwigi Chmury. Pomieszanie z poplątaniem, które tworzy jednak kompletną całość, przemyślaną, bardzo sugestywną i plastyczną jedność. Język pozwala nie tylko poznać osobowość bohaterów, ale i wczuć się w blokowiska Wałbrzych, atmosferę PRL-u, oddając klimat tej epoki, jej brzydotę, zwyczajność i szarość. • Joanna Bator koncentruje się na życiu codziennym i mentalności swoich bohaterów. Najważniejsze w "Piaskowej Górze" są kobiety, istoty silne, w przeciwieństwie do słabych mężczyzn. Nie mniej każda z przedstawionych przez autorkę bohaterów, to żywa i pełnokrwista postać. Każda ma swoją historię, każda coś wnosi, każda odgrywa jakąś rolę. • "Piaskowa Góra" to saga o kobietach, silnych, wyjątkowych, ale autorka unika zbędnej martyrologii. Kiedy trzeba współczuje im, ale nie unika ironii, złośliwości i szyderstwa dla ich postępowania. Bator patrzy prosto w oczy swoim bohaterom i sprawiedliwie ich osądza. • Niebanalna saga, która najlepiej smakuje w małych dawkach i czytana bez pośpiechu. • Pełna wnikliwych i trafnych obserwacji powieść o nas samych, marzeniach, ukrytych pragnieniach w konfrontacji z szarą, często brutalną rzeczywistością. • Marta Ciulis-Pyznar

Jak napisać recenzję i opinię o książce, której czytanie wprawiało mnie w "wchodzenie w siebie"? Zanurzanie się w siebie? Siedziałam i nie mogłam potem wstać. Zamykałam książkę i o niej myślałam. Żyłam nią, a ona mną... • Jestem Jadzią Maślak i osiadłam na Piaskowej Górze, którą wokoło owiewa wiatr, i która jest czujnym okiem nad tymi, co poniżej. Jakby szczyt gwarantował dobrobyt, co nijak się ma do rzeczywistości i smutku jaki zamieszkał w każdej ze ścian wieżowca.Nie ma tu radości. Ale tego jeszcze nie wiem. Przyjechałam tu z wioski i prosto z oblodzonych schodów dworca wpadam w ramiona nadgórnika Stefana Chmury. Idę z nim do ołtarza ubrana w suknię z poniemieckiej firany.A potem rodzę bliźniaczki: jedną martwą, drugą żywą, Dominikę. • A Dominika chce być tak inna ode mnie. Obwisłe piersi ciążące ku stopom to nie dla niej. Prowadzenie kuchni nie pasuje do głowy pełnej życia. Stałam się własnym ciężarem, z którym mi dobrze. Nie znam innego życia... • Autorka w karty powieści wplata historię rodziny Jadzi. Poznajemy babcie Halinę i Zofię, matkę Jadzi, samą Dominikę oraz kolejnych mężczyzn jakich znały lub z którymi żyły. A cały ten kolaż prowadzi nas ostatecznie na Piaskową Górę, gdzie wszystko się kończy. Szanse, które były przed nami, a które odeszły. Serca, które pamiętają i nadal biją wypełnione tą nikłą iskrą płonnej nadziei na ... radość, na przytulenie, na muśnięcie miłości. Wszystko zniszczone bezpowrotnie przez czas. On pije, umiera w banalny sposób... ona zostaje zamknięta w domu, w kuchni, bo ma obowiązki, bo rządzi jak Królowa między garnkami i pokrywkami, bo tu jest jej królestwo. Każda zmiana jest zła, każda inność wyśmiana. Zatwardziałe umysły ludzi z innych lat w zderzeniu z "nowym" i "młodszym". Dominika musi wyfrunąć, to jest miejsce dla niej... • Książka, której ocena sprawia mi trudność, bo żaden (żaden!!) przymiotnik nie wyrazi jej piękna. Te karty powieści skrywają niesamowite piękno, perłę wrażliwą na dotyk.

Rewelacyjna, choć smutna... Szczególnie zwraca uwagę język powieści - niep­rzez­rocz­ysty­, korzystający z różnych konwencji i nawiązań.

Jak dla mnie - rewelacja, perełka! Historia trzech pokoleń kobiet, opisana w niezwykły sposób: jak wiele tam realizmu, codziennej brzydoty i ludzkich słabości, to tyle samo poetyckich porównań, gdzieś ze świata marzeń, lirycznych odniesień dających ogromne możliwości wyobrażeń. Cała książka to ciągła opowieść - brak dialogów, ale to takie swojskie wspominki. Miejscami p.Bator otwierała pozamykane od lat w mojej pamięci komóreczki ze wspomnieniami "tak było!", które prowokowały uśmiech, rozbłyskały światełkiem, żeby to wszystko wyraźnie zobaczyć. I wszystkie te historie nasuwają myśl, że zacytuję za autorką: jakiż ciąg zbiegów okoliczności, objawień, przypadków i konieczności złożył się na losy jej bohaterek, na moje życie też.