Jestem pod wrażeniem. W zasadzie pierwszy raz spotkałem się z taką "literacką" i swobodną biografią. Dobre wyczucie nerwowości i niepokoju ery stalinizmu, absurdów radzieckiej Rosji. Niektóre akapity to mikrotraktaty o emocjach, uczuciach i ludzkiej naturze, do których czytelnik będzie wracał. • Niestety, na ostatnich kilkudziesięciu stronach nie czuć już było napięcia i zdaje się, że najlepiej dla historii byłoby, gdyby zakończyła się chwilę przed śmiercią Stalina. Nie brakowało i później pięknych zdań, trafnych spostrzeżeń o erze Chruszczowa. Jednak nie towarzyszyło już temu to napięcie, które otwierało historię. Druga część historii pokazuje zmianę charakteru udręki głównego bohatera: strach o życie swoje i najbliższych zastępuje palące poczucie wstydu. Wytykanie formalizmu w dziełach twórcy zastępuje "wyjątkowo lepki uścisk władzy".