Pamiętam, jak przed laty ujęła mnie ta niewielkich rozmiarów książka swoją tajemniczą i nierealną aurą – taką jak ze snu. Dlatego postanowiłam do niej wrócić. • Dziennik narratorki przeplata się z dziennikiem pokładowym Antonia Pigafetty, uczestnika wyprawy Magellana dookoła świata. Narratorka podróżuje statkiem we współczesności, ale nie tak znów bardzo różnią się przeżycia jej, załogi i pozostałych pasażerów od przeżyć dawnych marynarzy. Kiedy brakuje wody pitnej i pożywienia, zaś zepsuty ładunek wydziela smród nie do wytrzymania – człowiek jest tylko człowiekiem i zawsze będzie zachowywał się tak samo. Na statku, w tej zamkniętej i mimowolnie skazanej na siebie społeczności, łatwo o spory, wzajemną podejrzliwość, a nawet szaleństwo.