Książka przedstawia sytuację osoby, która choruje na alzheimera. • Tak naprawdę nie wiemy co dzieje się w "głowie" takiej osoby, ale książka daje nam jakiś pogląd na jej sytuację, a także na sytuację jej rodziny. Bo tak naprawdę nie choruje tylko jedna osoba ale wszyscy wokół. Każdy w jakiś sposób musi się dostosować do coraz mniejszych możliwości intelektualnych chorej osoby. Tyle, że każdy "normalny",niechory członek rodziny ma swoje problemy i obowiązki. • Książka Lisy Genova pokazuje również otoczenie - ale nie pokazuje jak sobie z tym radzić. Tu akurat nie ma gotowej recepty.

Nawet jeśli nigdy nie spotkałeś się z chorobą Alzheimera i nawet jeśli nigdy jej nie spotkasz, książka warta jest przeczytania. Zmusza do refleksji nad chorobą, nad tym jak traktować chorego i jak on sam chce być traktowany - niezależnie od tego, jaka to dolegliwość. Niesie ponadczasowy przekaz "śpieszmy się kochać ludzi...", jednak w sposób pozbawiony ckliwości i lukru, co uważam za ogromną zaletę.