Zyta Rudzka, bardzo teraz promowana medialnie oraz nagradzana, pisze tak, że od książki oderwać się nie można. Warstwa językowa, sposób łączenia słów, ich stylizacja dla mnie są wybitne. Ale zarówno " ten się śmieje, kto ma zęby" jak i nowsza " tylko durnie żyją do końca" w warstwie merytorycznej uświadamia mi, że jestem jednak w poglądach mało­mias­tecz­kowa­ i być może moralnie bardziej konserwatywna niż chciałabym przyznać. A książkę polecam, poszukiwania odpowiedniego obuwia dla zmarłego męża są przyczynkiem do opowieści o czymś trochę głębszym, jednak jak dla mnie wciąż powierzchownym. Oceniam na 5, czuję na 4. Uważam, że warto.

Człowiek, który kochał Syberię • Autorzy: Roy Jacobsen, Anneliese Pitz • Moja ocena: ★★★★★★★★★☆ (9/10) • Dla mnie jest to książka rewelacyjna w niemal wszystkich aspektach. Autorzy proponują czytelnikowi opowieść niezwykle spokojną, uważną i pełną szacunku wobec opisywanej przestrzeni oraz ludzi. Tematyka wyprawy przez XIX-wieczną Syberię została ukazana w sposób naturalny i pozbawiony taniej egzotyki. Zamiast romantyzowania bezkresu dostajemy obraz surowej codzienności, trudu podróży i konieczności nieustannej konfrontacji z naturą oraz własnymi ograniczeniami. • Szczególne wrażenie zrobiła na mnie postawa głównego bohatera — jego pokora wobec świata, ludzi i krajobrazu Syberii. To narracja oparta na uważnym obserwowaniu, a nie na dominowaniu nad przestrzenią. Dzięki temu książka ma charakter niemal kontemplacyjny i pozwala czytelnikowi zwolnić, wejść w rytm opisywanej wędrówki i lepiej zrozumieć realia epoki. • Ogromnym atutem publikacji jest również strona edytorska. Książka została wydana w sposób niezwykle staranny — wspaniałe ilustracje doskonale współgrają z treścią, a szata graficzna i okładka prezentują się wyjątkowo estetycznie i profesjonalnie. To przykład wydania, które nie tylko się czyta, ale również z przyjemnością trzyma w rękach. • Z czystym sumieniem polecam tę pozycję wszystkim, którzy interesują się literaturą podróżniczą, historią XIX wieku oraz tematyką Syberii — jej bezkresem, surowością i cichym pięknem. • 📖 23:06 · 16.12.2025 · 113/2025

Oates nie jest taka, jaką znam z Wodospadu czy Córki Grabarza... • tu jest inny styl i fabuła • bazowanie na kilku danych i wiele fikcji literackiej - ale to wszystko razem - mimo porównania do wcześniejszych powieści - współgra ze sobą. • zaczyna się niewinnie, od marnej postawy marnego aspirującego medyka, który na początku nie ma ani wyglądu, ani gadanego, ani dyplomu. jest takim sobie nieciekawym mężczyzną, który chyba dzięki głupiemu fartowi i jakimś dziwnym, niewyjaśnionym, zbiegiem okoliczności trafia tu właśnie. do domu zamożnych ludzi, ale ... nic to nie daje, bo ten adept nie ma ani zalotnic, ani nadziei na nic. czasem to nawet nie ma i ambicji... • a zycie jakoś idzie.... • potem jest inne miasteczko, trywialne przypadki i coraz bardziej wybujana ambicja Silasa Aloysiuas Weira. i jest szpital psychiatryczny w którym zaczyna "świadczyć swe lekarskie usługi" i leczyć coraz bardziej drastyczną metodą, czyli ginekopsychiatrią, której uważa się ojcem i propagatorem. • kobiety chorują? trzeba im popuścić krwi i ostudzić. • zaburzenia psychiczne da się wyleczyć przez wyeliminowanie schorzeń części intymnych. w końcu kobiety są odstręczające. ich narządy rodne nie powinny być nigdy ani dotykane, ani oglądane, ani tym bardziej erotycznie pobudzane. Kobiety w oczach Silasa są nieczyste, okropne i są tylko po to, by rodziły, prowadziły dom i by usługiwały. są gorsze od mężczyzn. ale... dzięki nim może on, Silas, piąć się po drabinach kariery -drogą pochłaniającą wiele ofiar. • ta powieść jest o brutalności, o chorej ambicji i o zawężonym umyśle człowieka, który nie myśli racjonalnie. o lekarzu, który sam powinien być leczony i to najlepiej w szpitalu pod zamknięciem. ta ksiązka jest o zaślepieniu, o martwocie uczuć i o chorym umyśle. • ta powieść daje do myślenia. to obraz kogoś, kto krył się za fasadą białego kitla... to obraz mordercy, który wykorzystywał swoją (pseudo) specjalizację, by nieleganie i w zamkniętych pomieszczeniach próbować dojść do (chorego) celu w medycynie. to morderca kobiet i gbur. to udawacz niesienia ulgi • a powieść • dobra. nie wybitna, acz świetnie pisana. jednak brak tu nieco psychologicznych zagłębień, z jakich znam Oates... • agaKUSIczyta

Mnóstwo ciekawostek, polecam.

Nudna, jedyna książka tej autorki, której nie dałam rady przeczytać do końca.