Ciekawa i trzymająca w napięciu!

Czyta się bardzo dobrze. Lektura na jeden wieczór. • Wyciągająca, napisana bardzo przystępny językiem. Opowiada o trudnych i przewrotnych losach bohaterów w czasie II wojny światowej.

Któż z nas nie miewał takich problemów, jak Lucek? Gdy trudności z zasypianiem pojawiają się sporadycznie nie ma w tym nic złego. Ale u Lucka zdarza się to jednak zbyt często. Gdy zbliża się godzina zasypiania nasz bohater jest pełen energii i sen wcale, a wcale nie chce do niego przyjść… To wina Dzików Nieśpików, które szaleją w jego pobliżu i nie dają mu zasnąć. Należy temu szybko zaradzić, bo niewyspany Lucek, to Lucek w złej kondycji dnia następnego. Na wszystko znajdzie się jednak rada. I tak Lucek z pomocą swej rezolutnej i bystrej mamy w końcu odzyskuje władzę nad zasypianiem. Dziki Nieśpiki zostają utrzymane w ryzach. • Na końcu książki dorośli znajdą podpowiedzi, jak wspierać dziecko w wycisza¬niu się, jak pomóc mu rozpoznać, że emocje zaczynają się rozkręcać, a wieczór przypomina dziką jazdę bez trzymanki. Dzieci nie lubią nudnych rozmów o emo¬cjach i nie przepadają za analizą wszystkiego, co się w nich kłębi. Ale wspólne przyjrzenie się, czego dziś potrzebują Dziki Nieśpiki, to całkiem inna sprawa. • Ciepła i bardzo zabawna opowieść o tym, jak wspaniałą przygodą dla kilkulatka może być tropienie pomysłów na wyciszenie dzików, tfu, to zna¬czy rozbrykanych emocji.

Akcja kolejnej powieści przygodowej z udziałem Tiril i Olivera ma swój początek w muzealnej sali. Bohaterowie udali się do galerii, by zobaczyć na własne oczy słynny obraz o tytule „Złodziej”. Jednak ich wprawne oczy, których z reguły nie da się prędko oszukać dostrzegają pewne nieścisłości. Obraz, na który właśnie spoglądają, a zdjęcie tego, zamieszczonego w katalogu wystawy znacznie różnią się pewnymi szczegółami. Szybko okazuje się, że mają do czynienia z nędzną kopią „Złodzieja”. Czyja to sprawka? Trzeba brać nogi za pas i wyruszyć tropem złodziejaszka. Tiril i Oliver liczą również na Wasze towarzystwo. Ja już rozwiązanie tej zagadki znam i gorąco zachęcam Was do wzięcia udziału w poszukiwaniach. Elvestad czeka. Udanej lektury.

„Cudze słowa” to coś na kształt biografii, ale niekoniecznie krystalicznej. Głównym jej bohaterem jest Benedykt, który zupełnie nic o sobie nie mówi. Za to na jego temat wypowiada się kilkoro innych ludzi, z którymi miał niegdyś styczność. Portret Benedykta wyłania się z różnych wspomnień, anegdot, dialogów, notatek. Wspomina go ojciec, kobiety jego życia, a także wykładowca filozofii, do którego uczęszczał na zajęcia. W tym wielogłosie jest wiele Benedyktów. Jest Benedykt geniusz, ale z obrazów przywołanych wyłania się także postać Benedykta oszusta i manipulanta. Jaki zatem był naprawdę? Dla każdego z relacjonujących zdawał się być zupełnie kimś odmiennym. Mawia się często, że „jak Cię widzą, tak Cię piszą”. No właśnie, któż z nich widział Benedykta takim, jakim w rzeczywistości był on sam? A może zwyczajnie nikt? W ten sposób autor kreuje postać głównego bohatera, próbując „poskładać go” z bardzo wielu „cudzych słów”. Ale na ile są to słowa szczere? Jest ich wiele i nie wszystkie są przychylne. Niektóre są brutalne, inne nieco bardziej intymne i delikatne. Te „Cudze słowa” sprawiają, że nie jesteśmy w stanie wyklarować sobie jego jednego portretu, bo ilu ludzi tyle wersji pewnych zdarzeń. Może właśnie o to autorowi chodziło. By fabuła tej książki pozostała otwarta i stawiała na pewnego rodzaju uniwersalizm. Nie mamy możliwości podjęcia jednoznacznej oceny kogokolwiek. To jest absolutnie niemożliwe, bo zbyt wiele nas od siebie dzieli, a czasami równe tyle łączy. Mogę jednak z całą odpo­wied­zial­nośc­ią zaręczyć, że „Cudze słowa” są literackim majstersztykiem. Książką napisaną w sposób wprost niedościgniony. Polecam serdecznie.