Polecam wszystkie książki autora to historie tak życiowe tak proste że czyta się z zapartym tchem

Heweliusz. Tajemnica katastrofy na Bałtyku • Autor: Adam Zadworny • Moja ocena: ★★★★★★★★★☆ (9/10) • To bardzo dobry i poruszający reportaż poświęcony jednemu z najbardziej dramatycznych wydarzeń w historii polskiej żeglugi powojennej. Autor podejmuje się niezwykle trudnego zadania — próby rekonstrukcji katastrofy promu „Jan Heweliusz”, zdarzenia, które do dziś pozostaje naznaczone licznymi niewiadomymi i nied­opow­iedz­enia­mi. • Najbardziej przygnębiający w tej historii jest właśnie fakt, że opisywana tragedia do końca pozostaje niejednoznaczna. Książka uświadamia czytelnikowi, jak wiele elementów tej katastrofy nigdy nie zostanie w pełni wyjaśnionych oraz że kluczowa zagadka — co było ostateczną, bezpośrednią przyczyną zatonięcia „Heweliusza” — prawdopodobnie na zawsze pozostanie bez jednoznacznej odpowiedzi. Ta świadomość nadaje całej narracji ciężar i poczucie bezsilności wobec faktów, które zniknęły wraz z wrakiem na dnie Bałtyku. • Reportaż Zadwornego jest jednak nie tylko próbą dochodzenia do prawdy, ale również opowieścią o ludzkich błędach, zaniedbaniach systemowych, presji czasu i konsekwencjach decyzji podejmowanych w trudnych warunkach. Autor umiejętnie łączy relacje świadków, dokumenty oraz ustalenia komisji, tworząc narrację, która trzyma w napięciu i silnie oddziałuje emocjonalnie. Lektura budzi niepokój, smutek i gniew, ale jednocześnie zmusza do refleksji nad odpo­wied­zial­nośc­ią oraz granicami bezpieczeństwa w transporcie morskim. • To książka trudna, momentami przytłaczająca, ale bardzo potrzebna. Zdecydowanie polecam ją wszystkim czytelnikom zainteresowanym reportażem, historią współczesną oraz tematyką katastrof morskich — nie tylko jako zapis tragicznych wydarzeń, lecz także jako ważne świadectwo epoki. • 📖 22:41 · 19.12.2025 · 114/2025

Można przeczytać ale ta pozycja dopiero zrobiła się ciekawa po przeczytaniu połowy

Nie spodziewałam się , że będzie mi się aż tak bardzo podobać, spotykamy tu też jedną z postaci z komisariatu poprzedniego cyklu ,,Lipowo..

on jeden i ich dwoje. • miał brata, wspaniałego, lepszego od niego. miał brata, którego - jak się okazało - w ogóle nie znał. ten blondyn, ten ulubieniec matki, zabił się w wannie. nie poradził sobie z życiem, a swoją psychikę przykrywał uśmiechem. został przytłoczony wiekiem, domem i sobą. wszystkim... • i został on, bart, w oczach matki to ten gorszy. mniejszy, ciemnowłosy i kompletnie nie taki, jak ten, którego straciła. ale skoro został... jedzą wspólne kolacje, czasem rozmawiają, czasem popatrzą na siebie. matka narzuca swoje decyzje bo jej życie jest najważniejsze... • a on - pewnego dnia poznaje Alexa i Stellę. rodzeństwo, które też nie radzi sobie z domem, z życiem i z tym, co się dzieje. rodzeństwo, które dusi się w przyzwoitej ramie tego, co stanowi ich szablon życia. • ta trójka razem... • oni... • każdy na swój sposób radzi sobie z ludźmi, z domem i z sobą. ze stale obecną matką u boku i z ojcem, którego nie ma, bo zarabia...bo prowadzi interesy... zmyślania Alexa nie mają końca. bawi się ludźmi w perfidny sposób, kpi z nich i ustawia wedle własnego humoru i wyobraźni... rządzi swoim kręgiem przyjaciół, dając im do zrozumienia, że to dla nich przywilej. • ale jak się ma to wszystko do prawdy? • mijają lata. • ich drogi rozchodzą się, by znów się połączyć. • wiele prawd wychodzi na jaw, wiele łez spływa po policzkach. • jest choroba psychiczna, jest kłamstwo, pobicie, sutanna i zdania, które zdążyły obrosnąć kurzem od zapomnienia. i trzeba ten kurz zdmuchnąć... a to boli. • Alex i Stella i on, chłopak z sąsiedztwa. • ta trójka idzie po fabule tej powieści i dorasta i dochodzi do punktu, który już dalej nie może się przenieść. trzeba dojść do końca i pożegnać to, co dawno tego wymagało. • "Niebo w kolorze siarki" nie daje się odłożyć. przylega do ciebie całe, a ty wchodzisz w nie i zdajesz się na nie. wiesz, że nie będzie łatwo, bo karty powieści wielki smutek skrywają. wiesz, że czasem zaciśniesz zęby z jakiejś trwogi czytelniczej - wiesz... to wszystko czujesz... ale czytasz. czytasz namiętnie - całym sobą bez opamiętania. patrzysz czasem na niebo, lecz to jest pełne kolorów, siarkowe... a może to łzy mają taki kolor? • i pytasz - dlaczego ludzie ludziom... dlaczego miłość tak szybko się ulatnia i zmienia barwę na bez-barwę? dlaczego ciepła dłoń na policzku nagle staje się tą obcą i niechcianą? kogoś znałeś, a po latach czujesz, że nie znasz... • dlaczego tak to wszystko jest zbudowane, że czas idzie i idzie i tik-takuje i nie cofniesz go nic a nic... • agaKUSIczyta • nie potrafię do tej powieści napisać czegoś składnego. słowa same mi umykają, są nieuchwytne. ta powieść jest tak głęboka, że nie umie tego wyrazić. czuję, że cokolwiek wydukam, to będzie za mało, że będzie przekłamane i nieprawdziwe. • toń powieści mnie pochłonął. nic już nie jest takie samo, jak wcześniej • Siarka na niebie i poczucie samotności - to zostaje... • przytulam tą książkę do piersi i milczę.