W uznaniu zasług Cypriana Kamila Norwida dla polskiej sztuki i polskiej kultury, w 200-lecie jego urodzin, Sejm Rzec­zypo­spol­itej­ Polskiej podjął w piątek uchwałę ustanawiającą rok 2021 Rokiem Cypriana Kamila Norwida.

"W roku 2021 upłynie 200 lat od urodzenia Cypriana Kamila Norwida. Przyszedł on na świat 24 września 1821 r. na Mazowszu, w Laskowie-Głuchach koło Radzymina. Był poetą, dramatopisarzem, prozaikiem, artystą sztuk pięknych i myślicielem. Zmarł 23 maja 1883 r. w Domu św. Kazimierza w Ivry pod Paryżem, opuszczony i zapomniany. Większą część życia spędził na emigracji, podróżując po Niemczech, Włoszech, Belgii, Anglii i Stanach Zjednoczonych, by ostatecznie osiąść w stolicy Francji"

Historycy literatury dopatrują się w jego twórczości związków z wieloma nurtami: romantyzmem, klasycyzmem i parnasizmem. Tłumaczył (choć tylko frag­ment­aryc­znie­) Byrona, Szekspira, Benvenuta Celliniego, Bérangera, Horacego, Tyrteusza, Homera. Po jego śmierci wiele z jego dzieł zostało zapomnianych. Za życia niedoceniany, odkryty ponownie w okresie Młodej Polski. Zaledwie niewielka część twórczości Norwida ukazała się za jego życia, pod koniec XIX wieku odkrył ją i zaczął publikować Zenon Przesmycki (Miriam). Stąd utarło się przekonanie, że Norwid jako twórca został odrzucony przez współczesnych, by być zrozumianym dopiero przez następne pokolenia „późnych wnuków”. Wśród historyków literatury natomiast trwają spory, na ile był romantykiem, a na ile istotnie wyprzedzał swoją epokę.

Dzieła C.K. Norwida:
Dialog zmarłych – akwaforta, sucha igła (1871)
Pytania – akwaforta (1863)

Liryki

Bema pamięci żałobny rapsod (1851)
Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie (styczeń 1856)
Do obywatela Johna Brown (1859)
W Weronie
Italiam!, Italiam!
Moja ojczyzna
Pieśń od ziemi naszej
Vade-mecum (1858–1866) – wydane drukiem sto lat po napisaniu
Moja piosnka (Do kraju tego...)

Poematy

Wesele. Powieść. (1847)
Pompeja (1848 lub 1849)
Niewola. Rapsod (1849)
Promethidion. Rzecz w dwóch dialogach z epilogiem (1851)
Szczesna. Powieść (1854)
EPIMENIDES. Przypowieść (1854)
QUIDAM. Przypowieść (1855–1857)
Fulminant. Rapsod (1863)
Fortepian Szopena (1863–1864)
Że piękno to jest... (1865)
Rzecz o wolności słowa (1869)
Assunta (1870)

Proza

Łaskawy opiekun, czyli Bartłomiej Alfonsem (1840)
Wyjątek z pamiętnika (1850)
Czarne kwiaty (1856)
Białe kwiaty (1856)
Bransoletka. Legenda dziewiętnastego wieku (1858)
Cywilizacja. Legenda (1861)
Ostatnia z bajek (1882)
Milczenie
Pamiętnik Podróżny

Nowele

„Ad leones!” (1883)
Stygmat (1883)
Tajemnica lorda Singelworth (1883)
Archeologia (1866)
Dwie powieści (1866)

Dramaty

Noc tysiączna druga. Komedia (1850)
Wanda (1851)
Krakus. Książę nieznany (1851, 1861)
Słodycz (1855 lub 1856)
Aktor. Komediodrama (1867)
Pierścień Wielkiej Damy, czyli Ex-machina Durejko (1872)
Kleopatra i Cezar (ok. 1870, 1878)
Za kulisami

15 maja przypada Święto Polskiej Muzyki i Plastyki. Celem święta jest wspieranie i promocja artystów plastyków i muzyków.

Muzyka i plastyka towarzyszy człowiekowi od dawna zarówno w pracy, jak i zabawie, od najmłodszych lat do póżnej starości. W czasach preh­isto­rycz­nych­ grano na muszlach i piszczałkach wykonanych z kości. Muzyka towarzyszyła tańcom i ceremoniom religijnym. Podobnie bylo z plastyką. Rysunki powstawły na ścianach jaskiń. Możemy je oglądać do dziś. Według przekazów biblijnych wynalazcą muzyki był Jubal, który określony został jako ojciec wszystkich grających na cytrach i organach. Według rzymskiej mitologii wynalazcą muzyki był Merkury, który ze skorupy wyschniętego żółwia zrobił lirę.

Wszystkim muzykom oraz plastykom życzymy wciąż nowych i innowacyjnych twórczości :)😊

Przed nami Tydzień Bibliotek. Tegoroczne hasło akcji to : "Znajdziesz mnie w Bibliotece"